Tasiemiec bąblowcowy – Echinococcus granulosus jest najbardziej niebezpieczny ze wszystkich rodzajów tasiemców, w postaci dojrzałej bytuje w organizmie psów, kotów i lisów. Jest na szczęście niezwykle rzadki, jego żywicielem pośrednim są zwierzęta hodowlane, domowe gryzonie a także człowiek.
Tasiemiec, który dla psa jest jednym z wielu różnych pasożytów wewnętrznych, dla człowieka stanowi zawsze śmiertelne niebezpieczeństwo. Jest bardzo mały, mierzy zaledwie około 2 milimetrów i składa się z 3-5 członów, z czego ostatni człon maciczny zawiera od 200 do 600 jaj.
Chorobę zwaną bąblowicą wywołują larwalne postacie tasiemca bąblowcowego, Echinococcus granulosus lub Echinococcus multilocularis. Ich źródłem są zarażone tasiemcem psy, koty, lisy i wilki, które w dużej ilości wydalają jaja pasożyta i zanieczyszczają nim środowisko zewnętrzne.
Zwierzęta zarażają się bąblowcem zjadając zarażone inwazyjną formą bąblowca drobne gryzonie i ssaki a także surowe mięso i wnętrzności innych zwierząt. Pies jest dla tego tasiemca żywicielem ostatecznym. W jego przewodzie pokarmowym rozwijają się pasożyty, których jaja wydostają się do otoczenia. W ten sposób koło się zamyka.
Człowiek zaraża się tasiemcem bąblowcowym bezpośrednio od psa lub kota. Jaja tasiemca są zdolne do inwazji natychmiast po wydaleniu członu tasiemca wraz z kałem zwierzęcia. Mogą znajdować się na jego sierści i rozprzestrzeniać się dosłownie wszędzie. Najbardziej narażone są dzieci, które jaja tasiemca przenoszą do ust na brudnych przedmiotach i rękach. Potencjalne źródło zarażenia stanowią także nieumyte lub niedokładnie umyte warzywa i owoce, głównie leśne. Głośna była sprawa licznych przypadków zarażenia ludzi tasiemcem bąblowcowym za pośrednictwem jagód, na których razem z lisimi odchodami znalazły się jaja bąblowca. Epidemiolodzy z Wojskowego Instytutu Higieny przebadali kilkadziesiąt słoików jagód i w co drugim znaleźli jaja tego groźnego pasożyta. To pokazuje wagę zagrożenia.
Prawdopodobieństwo, że człowiek zarazi się bąblowcowcem zależy od osobniczej odporności każdego organizmu, również pasożyt nie w każdym organizmie znajdzie dla siebie odpowiednie warunki rozwoju. To nie oznacza, że można go zlekceważyć, bo może się zdarzyć, że skutki jego pojawienia się u człowieka mogą być tragiczne. Nie wolno zapominać o tym, że tasiemiec bąblowcowy jest wyjątkowo niebezpieczny.
Przeważnie bezpośrednio po przedostaniu się do przewodu pokarmowego człowieka z jaja wykluwa się larwa zwana onkosferą, która przenika do układu krwionośnego i z krwią wędruje po organizmie zatrzymując się najczęściej w wątrobie, płucach, śledzionie i mózgu. Wokół larw wykształca się torbiel, która uciska sąsiadujące z nią tkanki i wypełnia się powoli płynem zawierającym tzw. piasek bąblowcowy. Jej pękniecie może spowodować wtórne zainfekowanie pasożytem i śmierć człowieka.
Bąblowiec potrafi się również przyczaić nawet na 10-15 lat, w czasie których mnoży się i rozprzestrzenia na inne narządy. To powoduje, że jego obecność często daje identyczne objawy jak nowotwór i tak jest diagnozowany. Dopiero w czasie zabiegu chirurgicznego okazuje się, że to, co wyglądało jak guz nowotworowy jest otorbioną larwa bąblowca. Jej usuniecie jest bardzo trudne, często jest mocno wrośnięta w okoliczne tkanki a jej pęknięcie w czasie zabiegu może spowodować wstrząs anafilaktyczny i śmierć pacjenta. Jak widać bąblowiec jest pasożytem, którego lekceważyć nie wolno, chronić się przed nim można regularnie odrobaczając domowe zwierzęta i w nieskończoność myjąc ręce.
