Jeśli kupujemy psa głównie dla dzieci bo o to proszą, pamiętajmy, że ich zapał szybko może się skończyć i zamiast obiecanych spacerów usłyszymy ile to mają lekcji do odrobienia na następny dzień i w rezultacie prędzej czy później cała opieka nad psem spadnie na nasze barki.
Dzieci powinny wychowywać się ze zwierzętami, ale muszą rozumieć, że pies to nie tylko przyjemność i szpanowanie wśród kolegów, ale przede wszystkim bardzo poważny obowiązek i odpowiedzialność. Muszą udowodnić, że do tego dorosły. Nie jest dobrze, jeśli pies pojawia się w domu wbrew woli dorosłych, dla świętego spokoju, bo dziecko koniecznie chce mieć psa, a dziecku się nie odmawia.
Ktoś kiedyś wpadł na doskonały pomysł, że dziecko powinno przekonać rodziców, że jest odpowiedzialne, potrafi zajmować się psem i przez miesiąc codziennie wyprowadzać … smycz. Musi wstać rano, bez względu na pogodę, wyjść ze smyczą w dłoni przed dom i pospacerować 15 minut. Najczęściej już po kilku dniach dziecko dochodzi do wniosku, że zamiast psa woli jednak kota, bo nie trzeba wyprowadzać go na spacery, a kiedy się dowie, że kuwetę też trzeba opróżniać i czyścić, to po namyśle wybierze nową grę komputerową. Rodzice którzy nie chcą psa, mają argument i spokój, bo dziecko samo się wycofało. Natomiast jeśli wytrzyma cały miesiąc należy mu się obiecany pies, bo wykazało się dużą wytrwałością i odpowiedzialnością. Ma wtedy podwójną satysfakcję: dostanie wymarzonego czworonoga i udowodniło rodzicom, że zasługuje na ich zaufanie. Słowo się rzekło – psa trzeba kupić.
