Pochodzenie
Ch. Clussexx Three D Grinchy Glee (Stump) Zw.Best In Show Westminster Kennel Club Dog Show 2009.
Sussex spaniel pochodzi z Rosehill Park w hrabstwie Sussex. Rasa pojawiła się w połowie XIX wieku a do jej powstania przyczynił się clumber spaniel oraz najprawdopodobniej niektóre psy gończe, a w późniejszych latach także bloodhound. Dawniej bardzo popularny wśród farmerów, dziś spotyka się go niezwykle rzadko, nawet w jego rodzinnych stronach. Oficjalnie uznano go w 1885 roku. Na wystawach kynologicznych pojawił się bardzo późno i w niewielkich ilościach. Nigdy nie zyskał większej popularności, choć ma stałe i wierne grono miłośników, którzy dbają, by rasa całkowicie nie wyginęła.
Wygląd
Sussex spaniel jest najniższy, najdłuższy i najwolniejszy ze wszystkich spanieli. Ma bardzo masywny tułów o prostym, szerokim grzbiecie, głębokiej klatce piersiowej, silnie umięśnionych lędźwiach i nisko osadzonym oraz nisko noszonym ogonie. Głowa szeroka, umiarkowanie wysklepiona między uszami, z wyraźnie zaznaczonym stopem i kwadratową kufą. Oczy okrągłe, orzechowe, z widoczną trzecia powieką. Uszy obwisłe, przylegające do głowy, mocno owłosione.
Wysokość w kłębie: 38-41 cm.
Masa ciała: około 23 kg.
Charakter, usposobienie
Sussex spaniel używany jest przede wszystkim do polowania na kuropatwy i bażanty, w przeciwieństwie do innych spanieli głosi znalezienie zwierzyny, tak jak to robią psy gończe. Ma bardzo dobry węch, jego praca polega na tropieniu, pracuje w gęstym leśnym poszyciu, bardzo powoli i dokładnie. Mówi się, że jest to idealny pies dla myśliwego w starszym wieku, który lubi powoli przemieszczać się po lesie i potrzebuje spokojnego, niezbyt prędkiego pomocnika, za którym bez problemu może nadąży. Jest to pies o bardzo zrównoważonym charakterze, spokojny, przywiązany do właściciela, doskonale nadający się na psa rodzinnego.
Szata
Sussex spaniel ma obfitą, płasko leżącą, średniej długości sierść, o gęstym, wodoodpornym podszerstku. Umaszczenie jednolite, o złoto wątrobianej barwie z charakterystycznym złotawym zabarwieniem końcówek włosów, nadającym szacie złocisty połysk.
Sierść Sussex spaniela wymaga regularnego szczotkowania i przeglądu sierści po każdym spacerze, ponieważ pies wnosi do domu mnóstwo wczepionych w sierść gałązek i liści.
Więcej na temat pielgnacji Sussex spaniela i przygotowania go do wystaw – kliknij tutaj
Zdrowie
Sussex spaniel jest psem krzepkim i zdrowym, jest jednak dość wrażliwy na pasożyty skóry. Jeśli więc zaczyna się drapać lub obserwujemy przerzedzenie się sierści, potrzebna jest niezwłoczna konsultacja lekarza weterynarii. Jego uszy wymagają regularnej kontroli, choć są mniej wrażliwe na podrażnienia niż uszy innych spanieli.
Do kogo pasuje ten pies ?
Sussex spaniel jest doskonałym psem użytkowym i jednocześnie bardzo miłym psem rodzinnym. Przywiązuje się do jednego właściciela, za którym potrafi chodzić krok w krok. Jest inteligentny i bardzo łatwo poddaje się tresurze. Ponieważ ma tendencję do dominacji, trzeba mu jak najwcześniej pokazać, kto w domu ma głos decydujący, najpierw go ucząc, a potem spokojnie, ale konsekwentnie egzekwując wszystkie polecenia.
Jest to pies, który lubi dobrze zjeść i ma tendencję do tycia. Potrzebuje dużo ruchu, na szczęście uwielbia spacery i nie przepuści żadnej okazji, żeby wskoczyć do wody. Sussex spaniel jest psem myśliwskim, co nie znaczy, że nadaje się tylko do polowania. Jest to idealny pies dla osoby żyjącej blisko natury, mogącej mu zapewnić odpowiednio dużo aktywności fizycznej. A jeśli do tego będzie mógł spędzać ze swoim panem cały dzień, będzie zachwycony.
Zalety i wady
+ doskonały pies myśliwski
+ bardzo przywiązany do właściciela
+ tolerancyjny wobec dzieci
+ mało kłopotliwy w pielęgnacji – lubi dominować
– wnosi dużo śmieci do mieszkania
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 127/28.11.2003/GB
SUSSEX SPANIEL
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 29.10.2003
Użytkowanie: Płochacz.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 8 – Aportery, płochacze i psy dowodne.
Sekcja 2 – Płochacze
Podlega próbom pracy.
WYGLĄD OGÓLNY:
Masywny, mocnej budowy. Aktywny, energiczny pies, którego cechą charakterystyczną jest zdecydowane kołysanie się w ruchu, inaczej niż u innych spanieli.
ZACHOWANIE – TEMPERAMENT:
Posiada wrodzoną zdolność do pracy, głosi podczas pracy w gęstych zaroślach. Usposobienie łagodne, objawy agresji są wysoce niepożądane.
GŁOWA:
Dobrze wyważona.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Szeroka, łagodnie wysklepiona pomiędzy uszami, nie płaska ani w jabłkowata, z bruzdą czołową. Zmarszczki na czole, guz potyliczny wyraźny, ale nie spiczasty.
Stop: Wyraźny.
Trzewioczaszka:
Nos: Nozdrza dobrze rozwinięte, koloru wątrobianego.
Szczęki/uzębienie: Szczęki mocne, z idealnym, regularnym zgryzem nożycowym tzn. siekacze górne przykrywają siekacze dolne i stykają się z nimi ściśle oraz są prawidłowo osadzone w szczękach.
Oczy: Koloru orzechowego, dosyć duże, nie okrągłe, o łagodnym wyrazie, trzecia powieka nie widoczna.
Uszy: Grube, dosyć duże w kształcie płata, osadzone umiarkowanie nisko, nieco powyżej linii oczu. Przylegające do głowy.
SZYJA:
Długa, mocna i nieznacznie łukowato wygięta, noszona nieco powyżej linii grzbietu. Podgardle delikatne, ale dobrze zaznaczony żabot.
TUŁÓW:
Cały tułów mocny i prosty od kłębu do bioder, nie podkasany.
Grzbiet i lędźwie: Dobrze rozwinięte i muskularne, szerokie i głębokie.
Klatka piersiowa: Głęboka i dobrze rozwinięta; nie zbyt okrągła i szeroka. Tylne żebra muszą być głębokie.
OGON:
Zwyczajowo obcięty (kopiowany).
Kopiowany: nisko osadzony i nigdy nie noszony powyżej linii grzbietu. W ciągłym ruchu. Skrócony do długości 13-18 cm (5-7 cali).
Niekopiowany: nisko osadzony, średniej długości, nie noszony powyżej linii grzbietu. Zwężający się stopniowo ku końcowi, średnio owłosiony.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Raczej krótkie i mocne.
Łopatki: Ukośne i swobodne.
Ramiona: Umięśnione, o mocnym kośćcu.
Stawy nadgarstkowe: Duże i mocne.
Nadgarstki: Krótkie o mocnym kośćcu.
Kończyny tylne:
Krótkie i silne, o mocnym kośćcu. Nie wydają się krótsze niż przednie, ani też zbytnio kątowane.
Uda: Umięśnione o mocnym kośćcu.
Stawy skokowe: Szerokie i mocne.
Łapy: Okrągłe, z dobrymi opuszkami, dobrze owłosione pomiędzy palcami.
CHÓD:
Kończyny poruszają się równolegle do osi ciała, ruch wyraźnie kołyszący się.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: Obfity i gładki, bez tendencji do skręcania się, obfity podszerstek odporny na pogodę. Uszy pokryte są miękkim, falistym włosem, lecz nie zbyt gęstym. Kończyny przednie i tylne umiarkowanie owłosione. Ogon gęsto pokryty włosem, ale bez „pióra”.
Umaszczenie: Soczyste złoto-wątrobiane, stopniowo przechodzące w kierunku końcówek w złote, przeważa kolor złoty. Ciemnowątrobiane lub czerwono-brązowe jest niepożądane.
WZROST I WAGA:
Idealna wysokość w kłębie: 38 – 41 cm (15 – 16 cali).
Waga: w przybliżeniu 23 kg ( 50 funtów).
WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady, obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia. Psy wykazujące widoczne wady fizyczne lub psychiczne muszą być zdyskwalifikowane.
UWAGA:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Wzorzec ze zmianami (w pkt. ogon i wady) obowiązuje od kwietnia 2004 r.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/127.pdf
