Pochodzenie
Pierwsze ślady małego münsterlandera pochodzą z terenu Francji i Niemiec XIII i XIV wieku. Ten niewielki piesek od początku był ulubionym towarzyszem myśliwych, polujących na bagnistych łowiskach północnych Niemiec, szczególnie w Westfalii. Kiedy w 1840 roku na skutek wprowadzonych reform myślistwo popadło w tarapaty, znacznie zmalało także zainteresowanie psami do polowania. Tylko nieliczni miłośnicy rasy hodowali je w swoich domach, niestety brak odpowiedniej puli genetycznej spowodował, że zainteresowanie nimi zmalało i rasa była bliska wyginięcia.
Do poważnej pracy nad hodowlą i udoskonalaniem rasy powrócono dopiero pod koniec XIX wieku. Upowszechnienie łowiectwa jako hobby i jednoczesne stworzenie warunków do prowadzenia hodowli psów myśliwskich, zachęciło wielu pasjonatów łowiectwa do rozwoju nowych ras do polowania. Z 1870 roku zachowały się wzmianki o takich psach w regionie Munster. Wyróżniały się talentem do wyszukiwania zwierzyny i aportowania jej po strzale do stóp myśliwego, nie udało im się jednak większego zainteresowania.
W 1906 roku, Hermann Löns wraz z braćmi w specjalistycznej gazecie poświęconej psom myśliwskim Unser Wachtelhund zamieścili ogłoszenie, że poszukują wyżłów hanowerskich. Pies, którego im zaproponowano, nie przypominał rasy której szukali, był to mały, bardzo popularny wśród rolników z Dolnej Saksonii czworonóg, który tak im się spodobał, ze postanowili popracować nad udoskonaleniem jego charakteru. W niedługim czasie dołączył do nich doktor medycyny i filozofii Fryderyk Jungklaus oraz nauczyciel Clemens Heitmann i razem, w 1907 r. opracowali program hodowlany. Zdołali nim zainteresować znawców i miłośników ras myśliwskich.
W 1912 z inicjatywy Hermana Lönsa powstało Stowarzyszenie Małych Wyżłów w Munster, które 1921 roku opracowało standard rasy i przystąpiło do ujednolicenia pogłowia psów i utrwalenia fizycznych i psychicznych cech nowej rasy. Wszystko wskazuje na to, że mały münsterlander, bardzo podobnie jak duży münsterlander, powstał w Munster, w stosunkowo niedługim czasie, na skutek krzyżowania spanieli i langhaarów. Co ciekawe, selekcja tych dwóch ras była przeprowadzona oddzielnie, dzięki czemu mamy dwie piękne rasy. W 1955 roku mały münsterlander został uznany przez Międzynarodową Federację Kynologiczną FCI, a w 1959 roku za oceanem, przez American Kennel Club. Dziś najczęściej spotyka się go w Europie, głównie w Belgii, Niemczech, Holandii, Czechach i Danii, a także, choć rzadziej, w Wielkiej Brytanii, a poza Europą – w Ameryce Północnej.
Wygląd
Mały münsterlander jest mocnym, harmonijnie zbudowanym psem średniej wielkości. Ma szlachetną głowę, ze słabo zaznaczonym stopem i długą kufą, osadzoną na lekko łukowato wygiętej i bardzo muskularnej szyi. Skóra przylegająca, bez podgardla. Oczy ciemno brązowe, średniej wielkości, z przylegającą powieką. Trzecia powieka przysłonięta. Uszy szerokie, wysoko osadzone, przylegające do głowy i sięgające nie niżej niż do fafli. Grzbiet nosa prosty, wargi ciemno pigmentowane, przylegające, uzębienie pełne, zgryz nożycowy.
Długość tułowia mierzona od przedniej krawędzi mostka do guzów siedzeniowych powinna lekko przewyższać wysokość w kłębie. Górna linia prosta, lekko opadająca, grzbiet mocny, dobrze umięśniony, klatka piersiowa raczej głęboka niż szeroka, mostek jak najdłuższy, żebra dobrze wysklepione. Linia dolna lekko podciągnięta. Ogon wysoko osadzony, średniej długości, stanowi przedłużenie linii grzbietu, w spoczynku trzymany nisko, prosto lub tylko nieznacznie powyżej linii grzbietu, w ruchu lekko rozmachany, na jednej trzeciej części od końca może być delikatnie zagięty do góry.
Kończyny przednie oglądane z przodu równoległe, łopatki dobrze związane z tułowiem i mocno umięśnione. Z kością ramieniową tworzą kąt około 110 st. Łokcie przylegające do tułowia, nadgarstek mocny, śródręcza nieznacznie nachylone. Łapy okrągłe, wysklepione, o zwartych palcach i mocnych, twardych opuszkach, skierowane do przodu. Kończyny tylne o mocnym kośćcu, widziane z tyłu pionowe, równolegle ustawione. Udo oraz podudzie długie, szerokie i dobrze umięśnione. Dobrze kątowane stawy kolanowe i skokowe. Śródstopie krótkie, ustawione pionowo do podłoża. Stopa okrągła, wysklepiona, o zwartych palcach oraz mocnych, twardych opuszkach, w postawie jak i w ruchu, łapy skierowane prosto do przodu.
Wysokość w kłębie: pies 56 cm, suka 54 cm (+/- 2 cm)
Masa ciała: wzorzec nie podaje
Charakter, usposobienie
Mały münsterlander to niestrudzony w działaniu, bardzo wszechstronny pies myśliwski, który z pasją wykonuje każde zadanie. Jeśli trzeba, potrafi działać samodzielnie, zwłaszcza kiedy dotyczy to polowania, ale nie ma problemu, żeby podporządkował się swojemu panu. Jest inteligentny, posłuszny i szybko się uczy, trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że ma niespożyte pokłady energii, które należy jak najwcześniej mądrze ukierunkować. Potrzebne jest staranne wychowanie oraz szkolenie, prowadzone już od pierwszych miesięcy życia. Jest chętny do współpracy, zwłaszcza kiedy jego osiągnięcia są doceniane i nagradzane.
Staranna socjalizacja oraz nauczenie go wykonywania przeróżnych komend bardzo ułatwia codzienne życie, bo pozwala panować nad jego temperamentem. Warto dodatkowo uprawiać z nim jakiś sport, całkiem amatorsko, jak np. codzienny jogging lub bieganie przy rowerze. Można również zapisać go na szkolenie w zakresie posłuszeństwa, agility lub tropienie, w czym jest prawdziwym mistrzem. Nic bardziej nie łączy psa z jego opiekunem jak wspólne spacery, nauka lub uprawianie sportu. Trzeba pamiętać, że zajęcia powinny być urozmaicone, bo münsterlander lubi zadania, których wykonanie daje mu satysfakcję i angażuje go zarówno fizycznie, jak i umysłowo, wówczas wraca do domu szczęśliwy i spełniony. Właściciel musi wykazać się pomysłowością, rzucanie w nieskończoność tej samej piłeczki i jej aportowanie, w jego przypadku tej potrzeby nie zaspokoi.
Szata
Zgodnie ze wzorcem, sierść małego münsterlandera powinna być średniej długości, gęsta, gruba, błyszcząca, przylegająca i wodoodporna. Może być gładka lub lekko falista, ale nie skręcona. Na tyle gęsta, by chroniła psa przed złą pogodą i zranieniami w trudnym terenie, ale nie tak gęsta, by z jej powodu sylwetka psa nabrała ciężkości i jej kontury zostały zaburzone. Włos na uszach powinien być długi i lekko falowany, na kończynach przednich obowiązkowe pióra oraz obfite pióro i biała sierść na końcu ogona. Długa, nadmiernie obfita sierść na klatce piersiowej nie jest pożądana.
Umaszczenie:
czekoladowo-białe – łaciate, dereszowate z łatami lub płaszczowe. Na głowie dopuszczalna biała strzałka. Podpalania na kufie, nad oczami, wokół odbytu, na uszach, kończynach oraz ogonie są dopuszczalne i funkcjonują pod nazwą „znaczenia Jungklausa”.
Pielęgnacja sierści małego münsterlandera nie jest ani czasochłonna, ani skomplikowana, jeśli jednak pies pełni rolę przyjaciela rodziny i chowa się blisko dzieci, utrzymaniu jej w czystości trzeba będzie poświecić trochę nieco czasu.
Więcej na temat pielęgnacji sierści münsterlandera i przygotowania jej do wystaw– kliknij tutaj
Zdrowie
Mały münsterländer jest z reguły psem zdrowym, nie wykazuje żadnych szczególnych predyspozycji do najczęściej spotykanych u psów. Jedynym problemem, jaki może się pojawić są infekcje długich, słabo wentylowanych uszu, dlatego warto je od czasu do czasu sprawdzać, zwłaszcza po spacerze w wysokiej trawie lub w lesie. U psa, który ma dużo ruchu, zazwyczaj udaje się utrzymać prawidłową wagę, jeśli jednak z jakichś względów większość dnia spędza w domu, koniecznie trzeba zmniejszyć mu ilość podawanej karmy, a zwłaszcza smakołyków, bo psy tej rasy nie tylko są łakomczuchami, ale na dodatek mają tendencję do tycia. Dożywają przeciętnie 14-tu lat.
Do kogo pasuje ten pies ?
Mimo, że mały münsterlander jest psem myśliwskim, to bardzo dobrze odnajduje się w roli psa rodzinnego i do towarzystwa. Lubi przebywać w domu, być blisko opiekunów, choć z reguły wybiera jedną osobę, która jest dla niego najważniejsza. Nietrudno odgadnąć, że jest to ten domowników, który najczęściej wychodzi z nim na spacery lub na szkolenie. Bardzo źle znosi samotność, potrzebuje stałej obecności człowieka, jest od niego uzależniony i mocno z nim związany. Nie nadaje się więc dla rodziny, w której wszyscy wychodzą do pracy lub do szkoły i pies przez wiele godzin będzie musiał zostać sam w domu. Ideałem jest więc rodzina, w której zawsze ktoś jest w domu, jeśli mimo to pies będzie musiał od czasu do czasu zostać sam, trzeba go do tego od pierwszych dni bardzo konsekwentnie przyzwyczajać. O tym jak sobie z tym poradzić, piszemy w artykule …………………….
Jeśli chodzi o miejsce do życia, nie ma szczególnych ograniczeń. Najszczęśliwszy będzie w domu z ogrodem na skraju miasta, skąd każdego dnia może wyjść na spacer blisko natury, do woli wybiegać się, powęszyć i nacieszyć swobodą. Równie dobrze może mieszkać w bloku, pod warunkiem, że będzie miał wystarczającą ilość ruchu. Może to być codzienny jogging ze swoim panem, zabawy w psim parku, lub bieganie z dziećmi. Nie wolno tego lekceważyć, bo münsterlander jest przeważnie bardzo żywiołowy na zewnątrz i jednocześnie bardzo spokojny w domu, ale pod warunkiem, że jego potrzeby w zakresie aktywności fizycznej będą bardzo systematycznie zaspokajane. W przeciwnym razie może stać się znerwicowany, będzie cały czas nasłuchiwał, czy ktoś z rodziny już do niego wraca i na każdy dźwięk reagował głośnym szczekaniem, a że szczekać lubi i robi to przy najmniejszym, podejrzanym dźwięku, może szybko zniweczyć dobre relacje z sąsiadami.
Münsterlander uwielbia dzieci i bardzo lubi spędzać z nimi czas, co powoduje, że na każde zaproszenie do zabawy odpowie wielką radością i zaangażowaniem. Bardzo dobrze się z nimi dogaduje, jest wobec nich cierpliwy i wyrozumiały. Mimo to trzeba nauczyć dzieci jak mają postępować z psem, żeby nie zrobić mu krzywdy. Na wszelki wypadek małych dzieci nigdy nie powinno się z nim zostawiać bez nadzoru dorosłych, zwłaszcza, jeśli w zabawie biorą udział ich przyjaciele, którzy nie zawsze wiedzą, jak postępować z psem.
Domowe zwierzęta traktuje przyjaźnie. Ponieważ jako pies myśliwski ma naturalny instynkt łowiecki, może się zdarzyć, że na spacerze pogoni kota. Natomiast w domu, zwłaszcza, jeśli się razem wychowały, uznaje go za członka rodziny i jeśli tylko kot nie jest wobec niego agresywny, nic mu z jego strony nie grozi. A jeśli dodatkowo znajdzie w nim kompana do zabawy – będzie jego przyjacielem. Obecność drugiego psa w domu chętnie zaakceptuje, bo nie tylko będzie miał partnera do zabawy, ale także bliską istotę, która pozwoli mu łatwiej pogodzić się z chwilową nieobecnością właścicieli.
Jest przyjazny i towarzyski, bardzo łatwo nawiązuje kontakt z ludźmi. Na spacerze każdemu powoli do siebie podejść, każdego wpuści do swojego domu. Gości przyjmuje z radością, biega od jednej osoby do drugiej, żeby zachęcić ja do zabawy. Nie ma pasji stróżowania, ale o tym, że ktoś zbliża się do drzwi, zawsze bardzo donośnie poinformuje. Z tego względu nie powinien zostawać sam w ogrodzie, bo przyzwyczai się do nadmiernego szczekania, a jeśli jest w nim z rodziną, trzeba go koniecznie od tego powstrzymywać.
Münsterlander bardzo łatwo adaptuje się do warunków, w jakich żyją jego właściciele. W jednym przypadku nie pozostawia wyboru – jeśli ktoś chce mieć psa tej rasy, musi zapewnić mu dużo ruchu i atrakcyjne spacery. Tylko wtedy pies może się prawidłowo rozwijać, bez aktywności fizycznej będzie nieszczęśliwy i sfrustrowany. Krótkie wyjście trzy razy dziennie dla załatwienia potrzeb fizjologicznych to za mało, podobnie jak wypuszczenie go do pustego ogrodu, bo będzie się nudził i obszczekiwał każdego przechodnia, nadwyrężając nerwy sąsiadów. Lubi ogród, ale tylko wtedy, kiedy spędza w nim czas ze swoja rodziną. Lubi także wyciągnąć się obok swoich opiekunów na kanapie, ale po solidnym spacerze. Rozważając kupno psa tej rasy trzeba to mieć na uwadze, bo rozbieżność potrzeb psa i trybu życia jego rodziny, może okazać się bardzo poważnym problemem.
Sklasyfikowany jako pies myśliwski, münsterlander nie doczekał się dużej popularności, ale może właśnie dlatego nie zainteresowali się nim różni poprawiacze ras i pozostał taki, jakim stworzyła go nieomylna jak dotąd natura. Ma bardzo stabilny charakter, jest przyjaźnie nastawiony do otaczających go ludzi i zwierząt. Bez problemu przystosowuje się do każdych warunków życia swoich opiekunów, jest nieduży, można zabrać wszędzie, znajdzie się dla niego miejsce w każdym samochodzie. Łatwo poradzi z nim sobie nawet zupełnie niemający doświadczenia w układaniu psów właściciel pod warunkiem, że zapewni mu to, czego pies tej rasy najbardziej potrzebuje: dużo aktywności fizycznej i bliskości człowieka.
Wzorzec rasy
MAŁY MUNSTERLANDER
Wzorzec FCI nr 102
MAŁY MÜNSTERLÄNDER (Kleiner Münsterländer)
Wersja polska 19.11.2019 Tłumaczenie (z języka angielskiego): Mirosław Redlicki
Kraj pochodzenia: Niemcy
Data publikacji obowiązującego wzorca: 04.09.2019
Użytkowość: wszechstronny wyżeł.
Klasyfikacja FCI: Grupa 7 – Wyżły. Sekcja 1.2 – Wyżły kontynentalne. Typ spaniela.
Obowiązują próby pracy.
Pełny wzorzec: http://www.zkwp.pl/1.tmp/_documents/zkwp-pdf-wzorce-fci-MALY-MUNSTERLANDER.pdf
