Pochodzenie
Foksterier jest prawdopodobnie najstarszy z terierów. Począwszy od XVI wieku wymienia się go we wszystkich angielskich książkach na temat łowiectwa, jako niezwykle sprytnego specjalistę od płoszenia lisów. Duże psy gończe nie zawsze radziły sobie z tym zadaniem. Dużo lepiej sprawdzały się niewielkie, ale bardzo bojowe foksteriery. Na polowaniu myśliwi wieźli je na koniu, w specjalnych torbach i wypuszczali dopiero wtedy, gdy duże psy myśliwskie zapędziły lisa do nory.
Odmiana szorstkowłosa lepiej sprawdzała się przy pracy w terenie, ponieważ gruba sierść skuteczniej chroniła skórę psa przed otarciem i skaleczeniem. Z początku najbardziej poszukiwane były foksteriery krótkowłose, kiedy jednak u boku królowej Wiktorii pojawił się foksterier szorstkowłosy bardzo szybko wzbudził powszechne zainteresowanie.
Rodowód obu odmian owłosienia jest podobny. Do powstania foksteriera krótkowłosego przyczynił się biały terier angielski, black and tan terrier, najprawdopodobniej bulterier, greyhound, beagle i być może jeszcze któryś z licznych psów gończych. Przodkiem foksteriera szorstkowłosego jest foksterier krótkowłosy, który został skrzyżowany z black and tan terrierem, welch terrierem i jeszcze kilkoma innymi terierami.
W końcu XIXI wieku Francis Redmond doprowadził do ujednolicenia wzorca foksteriera, a w 1876 roku opracowano ostateczny wzorzec rasy, który od tego czasu praktycznie się nie zmienił. Dzisiejsze psy są tylko nieco lżejsze od swoich przodków.
Choć odmiana szorstkowłosa powstała wcześniej, to na wystawach pojawiła się 20 lat później niż krótkowłosa. Z początku angielski Klub Foksteriera nie chciał uznać psów szorstkowłosych, kiedy jednak zalegalizowano trymowanie i odpowiednio przygotowane psy pojawiły się na wystawie, zachwyciły publiczność i szybko wyparły teriera krótkowłosego.
Przez długi czas psy te były uznawane za dwie różne odmiany tej samej rasy, na wystawach pokazywano je na jednym ringu. Dopiero w 1970 roku postanowiono je rozdzielić i obecnie mamy dwie odrębne rasy i dwa wzorce: foksteriera krótkowłosego i foksteriera szorstkowłosego.
Wygląd
Foksterier jest kwintesencją elegancji. Niewielkiego wzrostu, jest harmonijnie zbudowanym psem, o zwartej, idealnie kwadratowej, sylwetce. Ma krótki, prosty grzbiet, lekko zaokrąglone lędźwie i głęboką klatkę piersiową. Ogon wysoko osadzony i noszony. Głowa długa, szlachetna, z ciemnymi bystrymi oczami i wysoko osadzonymi, załamanymi, zwisającymi do przodu uszami. Długość kufy równa się długości mózgoczaszki.
Foksteriery krótkowłose i szorstkowłose są pod względem anatomicznym identyczne, różnią się tylko rodzajem owłosienia.
Wysokość w kłębie: psy maksymalnie 39 cm, suki troche mniej.
Masa ciała: około 8 kg.
Charakter, usposobienie
Foksterier jest niezwykle energicznym, wesołym pieskiem. Potrzebuje bardzo dużo ruchu. Dom z ogrodem będzie dla niego idealnym miejscem do zamieszkania, pod warunkiem, że właściciele zaakceptują jego wyjątkowe zdolności do aranżacji ogrodu. Kopanie to jego specjalność, przecież kiedy poluje na kryjące się w norach lisy bardzo go za to chwalą.
Jak każdy terier jest inteligentny i dość uparty. Potrzebuje mądrego prowadzenia i ułożenia, najlepiej rozpocząć szkolenie grupowe już w klasie szczeniąt. W wychowaniu foksteriera nie ma pojęcia „świętego spokoju”. Najważniejsza jest konsekwencja, właściciel ani na moment nie może zapomnieć o swojej roli przewodnika stada. Najmniejsza słabość zostanie przez tego małego spryciarza zapamiętana i wykorzystana.
Szata
Foksterier ma bardzo gęstą, dwuwarstwową szatę, składającą się z miękkiego podszerstka oraz gęstego, w zależności od odmiany krótkiego lub szorstkiego włosa okrywowego.
Sierść foksteriera krótkowłosego jest gęsta obfita i twarda, gładko przylegająca do ciała. Brzuch i wewnętrzna strona ud również porośnięte są włosem, tyle, że nieco krótszym.
Sierść foksteriera szorstkowłosego powinna być gęsta i szorstka, ale nie całkiem prosta, podszyta gęstym i delikatnym podszerstkiem. Na bokach tułowia sierść jest mniej twarda niż na grzbiecie i kończynach. Może być nawet w tym miejscu lekko pofalowana, ale w żadnym wypadku nie powinna być kędzierzawa. Co ważne, musi być tak gęsta i przylegająca, żeby przy rozgarnięciu jej palcami nie było widać skóry. Włos porastający policzki jest krótki i przylegający. Średnia długość włosa na szyi i łopatkach wynosi 0d 1,8 do 2,5 cm, a na kłębie, grzbiecie, klatce piersiowej i kończynach około 3,75 cm. Wyjątkową urodę głowy podkreśla niewielka, elegancka bródka.
Umaszczenie obydwóch odmian charakteryzuje dominacja bieli. Kolor znaczeń może być różny, ale łaty czekoladowe, czerwone i szaroniebieskie ani u jednych, ani u drugich nie są pożądane.
Pielęgnacja w zależności od rodzaju owłosienia jest całkiem różna. U foksteriera krótkowłosego nie jest skomplikowana, wystarczy jej poświecić niewiele czasu, żeby pies wyglądał schludnie i elegancko. Foksterier szorstkowłosy natomiast zawsze wymaga bardzo starannego i systematycznego trymowania, nawet, jeśli nie jest wystawiany. Sierść psa wystawowego trzeba dodatkowo odpowiednio przygotować, ostrzyc i wymodelować zgodnie ze wzorcem, co wcale nie jest łatwe, ale jeśli się uda, od psa nie będzie można oderwać oczu.
Ze względu na odmienność owłosienia, sposób pielęgnacji i przygotowania do wystaw foksteriera krótkowłosego oraz szorstkowłosego zostały opisane oddzielnie.
Znajdziesz je pod tym linkiem:
– pielęgnacja i przygotowanie foksteriera do wystaw – kliknij tutaj
Zdrowie
Foksterier jest psem silnym i zdrowym. Dobrze znosi każdą pogodę, zarówno mrozy jak i upały. Ma jednak czasem tendencję do alergii skórnych. Dlatego trzeba dbać o jego sierść, na bieżąco wyczesywać martwy włos a do pielęgnacji używać hypoalergicznych kosmetyków. U psów tej rasy zdarzają się czasem dziedziczne choroby oczu, zwłaszcza zaćma i postępujący zanik siatkówki.
Do kogo pasuje ten pies ?
Foksterier jest przemiłym psem rodzinnym. Decydując się na kupno psa tej rasy trzeba jednak zdawać sobie sprawę z tego, że foksteriery mają niewyczerpane pokłady energii, które muszą rozładować.
Żaden spacer nie jest dla niego zbyt męczący, po powrocie do domu odpoczywa 15 minut i wystarczy, żeby właściciel wziął smycz do ręki a piesek jest gotowy do wyjścia. Jest tak sympatyczny i przymilny, że łatwo ulec jego urokowi i przegapić moment, w którym to on zaczyna rządzić. Trzeba więc od początku ustalić domową hierarchię, bo ten mały czarodziej ma wielką osobowość i raz zdobytych przyczółków łatwo nie oddaje.
Jest bardzo inteligentny, chętnie i łatwo się uczy, doskonale sprawdza się w psich sportach. Foksterier jest ponadto doskonałym towarzyszem dla dzieci, nie można go jednak wypuszczać z nimi na spacer. To pies myśliwski, który nie odmówi sobie przyjemności pogonienia za kotem, nawet, jeśli musi przebiec przez bardzo ruchliwą ulicę. Lubi też czasem zaczepiać inne psy, dlatego na spacerze zawsze musi być na smyczy, żeby można go było w porę powstrzymać. W stosunku do obcych jest raczej przyjacielski, sam nie atakuje, ale jeśli uzna, że jego rodzinie zagraża niebezpieczeństwo nie zawaha się stanąć w jej obronie. Jest doskonałym stróżem, niestety bardzo lubi sobie poszczekać, dlatego od poczatku trzeba wyhamowywać nadmierną szczekliwość, żeby nie stał się utrapieniem właścicieli i wszystkich sąsiadów.
Zalety i wady
+ doskonały pies do towarzystwa
+ wesoły i energiczny
+ inteligentny, łatwo się uczy
+ nadaje się do psich sportów
+ adaptuje się w każdym mieszkaniu
+ przyjazny wobec dzieci – bywa absorbujacy
– wymaga bardzo dużo ruchu
– lubi kopać dziury w ogrodzie
– lubi sobie poszczekać
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 12 /05.01.2011/GB
FOKSTERIER KRÓTKOWŁOSY
(Fox Terrier Smooth)
Pochodzenie: Wielka Brytania
Data publikacji obowiązującego wzorca: 13.10.2010
Użytkowanie: terier
Klasyfikacja FCI:
grupa 3 teriery
sekcja 1 teriery duże i średnie
Próby pracy do decyzji poszczególnych krajów.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Foksterier, zarówno w wersji krótko-, jak i szorstkowłosej, pochodzi z Wielkiej Brytanii, prawdopodobnie od psów tego typu, jaki dał początek zarówno bull terierom jak i manchester terierom. Ustalenie typu nastąpiło w końcu XIX wieku, a pierwszy wzorzec rasy pochodzi z roku 1876. To jeden z najżywszych terierów, o wyjątkowo ognistym temperamencie; hodowla do celów wystawowych w żaden sposób nie doprowadziła do jego wydelikacenia. Nigdy nie zmęczony, zawsze gotów rozprawić się ze szczurem, królikiem i oczywiście lisem.
WRAŻENIE OGÓLNE:
Pies bystry i ruchliwy, przy niewielkich wymiarach silny, o mocnym kośćcu. Nigdy nie może być jednak ociężały, czy z gruba ciosany. Kończyny nie powinny być ani za długie, ani zbyt krótkie. W postawie foksterier ma przypominać konia myśliwskiego (huntera), który przy swoim krótkim grzbiecie stoi pewnie na nogach, mając pod sobą dużo podłoża.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:
Aktywny o szybkich ruchach, czujny, o żywych reakcjach. Przyjacielski, odważny i towarzyski.
GŁOWA:
Mózgoczaszka:
Czaszka: płaska, o średniej szerokości, stopniowo zwężająca się ku oczom.
Stop: niewielki, trochę widoczny.
Trzewioczaszka:
Nos: czarny.
Kufa: szczęka i żuchwa są mocne, silnie umięśnione, niewielkie zagłębienia pod oczami. Ta część kufy jest odpowiednio rzeźbiona, a nie klinowata.
Uzębienie:mocna szczęka i żuchwa w regularnym, dokładnym zgryzie nożycowym, to znaczy, że górne siekacze przykrywają dolne przy ścisłym kontakcie i są ustawione pionowo.
Policzki: nigdy nie mogą być pełne.
Oczy: ciemne, raczej małe, o kształcie tak zaokrąglonym, jak to tylko możliwe, ale nie wypukłe. Wyraz żywy i pojętny.
Uszy: małe, w kształcie litery „V”, opadające ku przodowi, noszone przy policzkach. Nie powinny płasko przylegać do boków głowy. Linia załamania uszu znajduje się powyżej szczytu czaszki. Małżowiny są średniej grubości.
SZYJA:
Zgrabna, muskularna, dobrej długości, sucha, bez podgardla. Stopniowo poszerza się ku barkom.
TUŁÓW :
Grzbiet: krótki, mocny i prosty, bez jakichkolwiek oznak słabości.
Lędźwie: mocne, lekko wysklepione.
Klatka piersiowa: głęboka, ale nie szeroka. Żebra prawdziwe (przednie) umiarkowanie wysklepione, rzekome (tylne) długie.
OGON:
Kiedyś zwyczajowo cięty. Ogon cięty: osadzony raczej wysoko, radośnie noszony, ale nie zakręcony nad grzbietem, mocny.
Ogon niecięty: osadzony raczej wysoko, radośnie noszony ale niezakręcony nad grzbietem. Tak prosty jak to tylko możliwe. Średniej długości, tak by pasował do sylwetki psa.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie:
Łopatki: długie i skośne, dobrze pochylone ku tyłowi. Zwieńczenie łopatek o delikatnym obrysie, kłąb wyraźnie uwydatniony.
Przedramię: oglądane z każdej strony ma być proste. Kościec na całej ich długości mocny.
Łapy: małe, okrągłe i zwarte. Opuszki twarde i jędrne. Palce są umiarkowanie wysklepione, nie powinny być zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz.
Kończyny tylne:
Wrażenie ogólne: mocne, dobrze umięśnione, nie mogą być podstawione ani przekątowane.
Udo: długie i mocne.
Kolana: dobrze kątowane.
Stawy skokowe: niskie.
Łapy: małe, okrągłe i zwarte. Opuszki twarde i jędrne. Palce są umiarkowanie wysklepione , nie powinny być zwrócone do wewnątrz ani na zewnątrz.
CHODY:
Kończyny przednie i tylne kierują się prosto do przodu i są względem siebie równoległe. Łokcie pracują swobodnie na osi tułowia. Kolana nie są skierowane na zewnątrz, ani do wewnątrz. Stawy skokowe niezbyt bisko siebie. Dobry, energiczny ruch, napęd zależy od elastyczności kończyn tylnych.
SZATA:
Sierść:
prosta, przylegająca, twarda, gładka, gęsta i obfita, wewnętrzna strona ud i podbrzusze są także porośnięte.
Maść: dominuje biel. Całe białe, białe w rude, czarne lub czarno podpalane łaty. Łaty pręgowane, czerwone lub wątrobiane są wysoce niepożądane.
WAGA:
Psy: 7,5 – 8 kg, Suki: 7 – 7,5 kg
WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i komfort życia psa oraz jego zdolność do wykonywania pracy.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
– Agresja lub wyraźna lękliwość
– Każdy pies, wykazujący deformacje budowy lub zaburzenia charakteru, powinien być zdyskwalifikowany.
UWAGA:
Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone w mosznie.
Źródło: www.zkwp.pl/zg/wzorce/12.pdf
