Pochodzenie
Appenzeller to jeden z czterech bardzo podobnych do siebie szwajcarskich psów pasterskich, do których należą, zaczynając od najmniejszego: entlebucher, appenzeller, berneński pies pasterski i duży szwajcarski pies pasterski. Pochodzą one od molosowatych psów, które towarzyszyły legionom Cezara, kiedy przez przełęcz św. Bernarda wkraczały do Szwajcarii. W odciętych od świata dolinach szwajcarskich potomkowie tych psów skrzyżowani z owczarkami zaganiającymi dały początek kilku psom pasterskim, bardzo do siebie podobnym, różniącym się w zasadzie tylko wzrostem, kolorem sierści i kształtem ogona. Appenzeller, najbardziej po berneńczyku popularny szwajcarski pies pasterski, swoją nazwę wziął od kantonu Appenzell w północnej Szwajcarii. Od 1906 roku Klub Appenzellera czuwa nad rozwojem i czystością rasy. Obecnie psy te żyją przede wszystkim w Szwajcarii, poza granicami tego kraju są niestety mało rozpowszechnione.
W 2000 roku, na wystawie w Warszawie, wystąpiła pierwsza sprowadzona do Polski suczka rasy appenzeller FANTAZJA from Balihara Ranch. Rok później pojawił się pies IRCO r.Brunggberg. W wyniku skojarzenia tej pary w 2002 roku w hodowli „Z Wojtatówki” przyszedł na świat pierwszy polski miot appenzellerów.
Wygląd
Appenzeller jest mocnym, bardzo proporcjonalnie zbudowanym psem o muskularnej szyi, szerokiej klatce piersiowej i mocnych kończynach. Głowa, oglądana z przodu, ma kształt trójkąta, pies ma obwisłe uszy i małe skośne, ciemnobrązowe oczy o żywym, inteligentnym spojrzeniu. To, co szczególnie wyróżnia appenzellera spośród szwajcarskich psów pasterskich, to silny, długi ogon, zakręcony i w charakterystyczny sposób noszony na udzie.
Wysokość w kłębie: 52-58 cm – psy, 48-54 cm – suki.
Masa ciała: około 22-30 kg.
Charakter, usposobienie 
Appenzellery powstały jako psy pasterskie, zaganiające stada bydła i stróżujące. Zostały ukształtowane pod wpływem środowiska i przeszły bardzo rygorystyczną selekcję, dzięki której ich cechy charakteru wzbudzają dzisiaj prawdziwy zachwyt. Postawiono im bardzo zróżnicowane zadania. Dla pasterza i chłopa pies musiał strzec domu, być czujny, nie uciekać, nie kłusować, chodzić przy nodze po ścieżkach, a nie po uprawach, bronić w razie konieczności swojego pana, zostawić w spokoju inne zwierzęta domowe, takie jak koty i kury, a jeśli trzeba ciągnąć wózki na targ. Ponadto pies miał być zdrowy, wytrzymały na zmiany pogody, posłuszny i mieć budzącą respekt postawę.
Nic dziwnego, że przy takich wymaganiach współczesny appenzeller to pies zadziwiająco wszechstronny. Cechuje go wyjątkowa energia i pracowitość. Jest najszczęśliwszy, gdy może być u boku właściciela i towarzyszyć mu w codziennych zajęciach. Zawsze z ogromną uwagą słucha poleceń i stara się je dokładnie wykonywać. Jest znakomitym psem zaganiającym. Nieposłuszne krowy chwyta za pęciny i w ten sposób zmusza do posłuszeństwa. Doskonale zna swoje stado, bezbłędnie potrafi rozpoznać intruza i skutecznie go przegonić. Appenzeller ma rzadko spotykaną u psów pasterskich umiejętność: jest nie tylko pasterzem, ale w razie potrzeby potrafi także stanąć w obronie swojego stada. Ten wrodzony instynkt do pilnowania powoduje, że appenzeller jest również doskonałym psem stróżującym. Jest bardzo czujny i zawsze trzyma się blisko domu.
Szata
Sierść appenzellera jest gładka, lśniąca, gęsta i ściśle przylegająca do ciała. Jedynie ogon jest bardzo mocno owłosiony. Kolor sierści czarny, podpalany, z białymi, symetrycznie rozłożonymi znaczeniami na przedpiersiu, łapach i głowie oraz na końcu ogona.
Pielęgnacja appenzellera jest bardzo prosta. Pies linieje dwa razy w roku i w tym okresie wymaga częstszego szczotkowania.
Więcej na temat pięlegnacji appenzellera i przygotowania go do wystaw – kliknij tutaj
Do kogo pasuje ten pies ?
Appenzeller, który jest przede wszystkim psem pasterskim, doskonale sprawdza się również jako przyjaciel rodziny. Z całą pewnością nie będzie szczęśliwy w bloku w centrum miasta, natomiast dom z ogrodem i możliwością pobiegania zupełnie mu wystarczy. Jest psem bez reszty oddanym swojej rodzinie, czujnym i opiekuńczym wobec dzieci. Jest bardzo inteligentny i zręczny, łatwo się uczy, może brać udział w szkoleniu i agility. Nie wchodzi w konflikty z innymi zwierzętami. W stosunku do obcych jest nieufny i nieprzekupny. Uwielbia spacery, w czasie których zawsze trzyma się blisko swojego „stada”. Jego wrodzona pasja „zaganiania” powoduje, że doskonale pilnuje dzieci i nie pozwala się im oddalić. Bezproblemowy w utrzymaniu będzie z pewnością wspaniałym towarzyszem dla lubiącej ruch i wycieczki rodziny. Wbrew temu, co można przeczytać w niektórych książkach, w żadnym wypadku nie jest to pies, który może mieszkać w budzie. Appenzellery zawsze służyły człowiekowi i tylko żyjąc w pobliżu swojej rodziny będą w stanie właściwie się rozwijać i pokazać swój wspaniały charakter.
Zalety i wady
+ znakomity stróż
+ inteligentny, chętny do nauki
+ bardzo przywiązany do właścicieli
+ sierść łatwa do pielęgnacji
– potrzebuje bardzo dużo zajęć
– wymaga konsekwentnego przewodnika
– bywa uparty
– lubi szczekać
Jak znaleźć dobrą hodowlę ?
- Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców
- Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny.
Wzorzec rasy FCI
Wzorzec FCI nr 46
APPENZELLER
(Appenzeller Sennenhund, Appenzell Cattle Dog)
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Data publikacji obowiązującego wzorca: 23.05.2003
Przeznaczenie: Pies, zaganiający, stróżujący, pilnujący, domowy i podwórzowy; dziś także pies pracujący i rodzinny.
Klasyfikacja:
Grupa 2 – Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.
Sekcja 3 – Szwajcarskie psy pasterskie.
Nie podlega próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Appenzeller został opisany po raz pierwszy w 1853 r. w „Tierleben der Alpenwelt” („Życie zwierząt w Alpach”) jako „donośnie szczekający, krótkowłosy, średniej wielkości, wielokolorowy pies pasterski”, który „miejscami używany jest do pilnowania zabudowań oraz zaganiania stad”. W roku 1895 popularyzator rasy, inspektor leśny Max Sieber, wezwał Szwajcarski Związek Kynologiczny, aby uczyniono coś dla appenzellera. W roku 1898 radny kantonu St. Gallen przeznaczył 400 franków w celu wyodrębnienia hodowli appenzellerów. Na zlecenie SKG stworzono komisję, ustalono cechy rasy i wyszukano na targu w Altstaetten 9 psów i 7 suk, za które przyznano premie w wysokości 5-10 franków. Na skutek tego w roku 1989 na pierwszej międzynarodowej wystawie psów w Winterthur wystawiono 8 Appenzellerów, w próbnie wprowadzonej klasie „psów pasterskich górskich” Dzięki inicjatywie prof. dr Alberta Heima i jego zaangażowania w popularyzację szwajcarskich psów pasterskich, w tym i appenzeller’a, w 1906 r. powstał Klub Appenzeller’a, którego celem była popularyzacja rasy oraz utrzymanie jej w stanie „naturalnym”. Wraz z wprowadzeniem obowiązkowej rejestracji szczeniąt w księdze rodowodowej appenzeller’a rozpoczęła się planowa hodowla w czystości rasy. W 1914 prof. Heim wypracował pierwszy obowiązujący wzorzec rasy. Ojczyzną appenzeller’a był region Appenzell, dziś rasa rozpowszechniona jest w całej Szwajcarii, a hodowana również w wielu innych krajach. Pojęcie „Appenzeller Sennenhund” jest dziś wyraźnie sprecyzowane i rasa jako taka wyraźnie wyodrębniona z pośród pozostałych ras szwajcarskich psów pasterskich. Pomimo iż Appenzeller zyskał sobie wielu miłośników, baza hodowlana jest nadal bardzo wąska, dlatego też jedynie odpowiedzialna i uważna hodowla pozwoli zachować i pogłębić wrodzone znakomite cechy tej rasy.
WYGLĄD OGÓLNY:
Trójkolorowy, średniej wielkości, budowa w proporcjach zbliżona do kwadratu, harmonijny we wszystkich elementach, muskularny, bardzo ruchliwy i zwinny, o bystrym wyrazie.
WAŻNE PROPORCJE:
Wzrost w kłębie do długości tułowia = 9:10, pies raczej krępy niż wydłużony. Długość kufy do mózgoczaszki = 4:5
USPOSOBIENIE/CHARAKTER:
Żywy, pełny temperamentu, pies pewny siebie i odważny. Nieco nieufny wobec obcych, nieprzekupny stróż, przyjazny, szybko uczący się.
