Umiejętność siadania na komendę jest bardzo ważna, ponieważ pozwala zapanować nad psem, kiedy jest to z różnych względów wygodne, np przy zakładaniu obroży przed wyjściem na spacer. Pies powinien w pozycji „siad” oczekiwać na napełnienie miski oraz przed przejściem na drugą stronę ulicy, bo to go chroni przed wpadnięciem pod samochód. Jeśli w określonych sytuacjach zawsze każemy psu usiąść, po pewnym czasie będzie to robił sam, nie czekając na komendę. Wystarczy, że weźmiemy obrożę do ręki i pies w oczekiwaniu na jej założenie sam będzie siadał.
Nauka siadania jest stosunkowo prosta, ponieważ jest to dla psa pozycja naturalna i bardzo wygodna. Pies z własnej woli spędza sporą część dnia siedząc, pozostaje więc tylko nauczyć go siadania na komendę.
Jest kilka metod nauczenia psa wykonywania tej komendy:
1. W momencie, kiedy widzimy, że pies ma zamiar usiąść dajemy polecenie „siad” i jak już siedzi chwalimy i nagradzamy. Ta metoda doskonale się sprawdza pod warunkiem, że komenda jest wypowiedziana odpowiednio wcześnie, jak tylko zauważymy, że pies zaczyna siadać, a nie jak praktycznie już siedzi.
2. Pokazujemy psu smakołyk trzymając go w palcach nad jego nosem tak, żeby musiał odchylić głowę w górę, żeby go zobaczyć i jednocześnie dajemy komendę „siad”. Przeważnie w tym momencie siada, bo tak mu wygodniej utrzymać równowagę. Zdarza się, że skacze, żeby do niego dosięgnąć, wtedy chowamy smakołyk i za chwilę zaczynamy ćwiczenie od nowa, bo najprawdopodobniej popełniliśmy błąd – trzeba zwracać uwagę na to, że smakołyk musi być w niewielkiej odległości od nosa, bo jeśli będziemy go trzymać zbyt wysoko pies chcąc go złapać, będzie do niego skakał.
Przy okazji można nauczyć psa reagowania nie tylko na komendę słowną, ale również na gest. Smakołyk, najlepiej granulkę karmy, wkładamy w zgięcie u nasady kciuka i dociskamy do dłoni, żeby móc dłoń trzymać wyprostowaną, tak jak na górnym zdjęciu. Na początku uczymy psa tak samo, jak to zostało powyżej opisane: przesuwamy wyprostowaną dłoń ze smakołykiem znad psiego nosa w kierunku pleców dając jednocześnie komendę „siad”. Kiedy pies już bezbłędnie siada, rezygnujemy komendy słownej, sama identycznie ustawiona dłoń wystarczy, żeby pies traktował ją tak samo jak komendę słowną i pięknie siadał. Jeśli reaguje na gest nie należy dublować komend, albo pokazujemy dłonią, albo dajemy komendę słowną.
3. Do tego ćwiczenia pies powinien być w obróżce i na smyczy. Prowadzimy go przy nodze w takim miejscu, w którym nic nie rozprasza jego uwagi. W pewnym momencie dajemy mu komendę „stop” zatrzymujemy się, trzymamy smycz bardzo krótko, praktycznie tuż przy obroży i mówiąc „siad” naciskamy lekko lewą ręką na jego zad i jednocześnie prawą delikatnie podciągamy smycz w górę. Trzeba to robić bardzo delikatnie, to ma być raczej dotknięcie niż nacisk, bo nie mamy psa sadzać, tylko raczej zasugerować mu, czego od niego oczekujemy. Jeśli nauka idzie opornie lepiej odrobinę mocniej naciągnąć smycz, niż zwiększać nacisk na zad. Jeśli przesadzimy i posadzimy go zbyt energicznie, odbierze to jako przemoc i będzie się przed siadaniem bronił. Byłoby to bardzo niedobrze, bo jest to pozycja bardzo wygodna i niezwykle często wykorzystywana.
Każdy pies już jako szczenię doskonale potrafi siadać, szkolenie ma na celu nauczenie go siadania na komendę, bo to jest podstawa do dalszej nauki.
Pamiętajmy, że poprawne wykonanie zadania zawsze nagradzamy radosnym „brawo!”, smakołykiem lub, jeśli szkolimy potężnego psa, energicznym poklepaniem psa po przedpiersiu.
