Nadwaga to nie tylko defekt urody, ale przede wszystkim zagrożenie dla zdrowia. Niektóre psy mają wrodzoną skłonność do otyłości, najczęściej jednak zbędne kilogramy są wynikiem błędów żywieniowych. Pies otrzymuje pokarm zbyt bogaty w składniki odżywcze albo, czego właściciel nie zauważa, dostaje go za dużo. Powstaje dysproporcja między wartością energetyczną zjadanego pożywienia a rzeczywistymi potrzebami energetycznymi psa, które zależą od jego wieku, aktywności fizycznej i temperamentu.

Problem pojawia się już w wieku szczenięcym, w pierwszym rzędzie u tych psów, które mają za mało ruchu i jednocześnie za dużo jedzenia. U psów dużych ras stanowi to przede wszystkim poważne obciążenie dla stawów, u małych ras jest równie groźne, bo powoduje przyrost komórek tłuszczowych, które wypełniają się tłuszczem i pozostają już niestety na całe życie. Im wcześniej pojawi się nadwaga, tym trudniej ją zlikwidować. Na przyrost wagi mogą mieć również wpływ zaburzenia hormonalne, sterylizacja a także leczenie niektórymi farmaceutykami, w szczególności sterydami.

Otyłość bardzo często wynika z nieumiejętności określenia właściwej ilości karmy lub jej nieprzestrzeganie. Właściciel zazwyczaj na wyczucie sypie granulki karmy do miseczki, potem jeszcze trochę dosypuje, bo obawia się, że jest tego tak niewiele, że pies może być głodny, a potem na wszelki wypadek dokłada jeszcze trochę. Gdyby choć raz je namoczył i zobaczył jak zwiększają swoją objętość, nie uwierzyłby, że jego pies jest w stanie to zjeść. A pies jest łakomy, wiec zjada. Jeśli do tego dodać wszystkie resztki ze stołu oraz na dodatek ciasteczka i psie smakołyki, nie może być inaczej – pies musi być kwadratowy. W ślad za tym pojawiają się ściśle związane z nadwagą choroby: cukrzyca, problemy ze stawami, dolegliwości sercowo – naczyniowe i oddechowe. Pies zaczyna się oszczędzać, chętniej chodzi niż biega, choć najchętniej leży, co powoduje ze jeszcze bardziej tyje. Wyliczono, że otyłość skraca psu życie średnio o dwa lata.

To już nie jest problem, ale prawdziwa epidemia, co drugi mijany na ulicy pies ma widoczną, mniejszą lub większą nadwagę. Co gorsze, wiele osób przestaje postrzegać taki stan jako coś nienormalnego i zagrożenie dla zdrowia. Najpierw nie wiadomo kiedy pies zaczyna się zaokrąglać, potem mimo, że jest coraz grubszy, nikt nie potrafi ograniczyć mu jedzenia. A rozepchnięty żołądek domaga się coraz więcej. Nadwagę można ocenić jedynie na oko, bo nikt do tej pory nie opracował metody określania, jaka waga w zależności od wielkości i wieku psa jest właściwa. Wszystkie dostępne dane można traktować jedynie jako orientacyjne. Przyjmuje się, że pies jest otyły, jeśli jego waga o około 20 % przekracza tę, przy której jest w idealnej kondycji.

Poniższa tabelka pokazuje zalecaną wagę psów i suk poszczególnych ras, przyjmując, że wielkość psa nie odbiega drastycznie od podanej we wzorcu rasy. Jak widać tolerancja nie jest duża i wystarczy niewielkie odchylenie, żeby uznać, że nasz przyjaciel ma już nadwagę. Złe nawyki żywieniowe, zwłaszcza przyzwyczajenie do jedzenia zbyt dużych ilości karmy i co gorsze podkarmianie go przy każdej okazji, może bardzo szybko doprowadzić psa do otyłości. Jeśli ktoś ma psa lub sukę którejś z ras wymienionych w poniższej tabelce, może sprawdzić czy i na ile ich waga odbiega od wzorcowej.

Otyłość jest szkodliwa na każdym etapie życia, już u szczenięcia nadwaga powoduje nadmierne obciążenie stawów, które w przyszłości zaowocuje ich zwyrodnieniem. W późniejszym wieku nadwaga jeszcze bardziej upośledza ich funkcjonowanie a do tego dołączają się przeważnie choroby narządów wewnętrznych, w szczególności serca. Co ciekawe, właściciele przeważnie nie zdają sobie sprawy z tego, że pies ma nadwagę i jeśli im ktoś na to zwróci uwagę bardzo się oburzają, choć pies jest bez wątpienia „puszysty”.

Psa można zaliczyć do grubasów, jeśli dostrzeżemy następujące objawy:

• Przy dotyku nie można wyczuć żeber, ponieważ są schowane pod tkanką tłuszczową.
• Brak wcięcia po bokach tułowia.
• Okrągły brzuch i brak podkasania.
• Ociężały chód.
• Zmęczenie i zasapanie już przy niewielkim wysiłku.

Widać to na poniższych diagramach. Znajdźmy wśród nich sylwetkę swojego psa. Jeśli będzie to 1 lub 2 warto sprawdzić czy pies dostaje odpowiednią karmę, czy nie jest niedożywiony, zarobaczony lub chory. Jego wygląd niestety na to wskazuje. 3 to dowód, że właściciel wie jak dbać o swojego przyjaciela, pies jest dobrze odżywiony. 4 to sygnał, że pies powinien mniej jeść i więcej biegać, natomiast 5, to już przypadek chorobliwej nadwagi. Na tym etapie odchudzanie powinno być prowadzone pod okiem dobrego dietetyka, psa trzeba odchudzić radykalnie, ale stopniowo, żeby nie odbiło się to na jego zdrowiu.

	1. Bardzo chudy Kręgosłup, żebra oraz kości miednicy bardzo widoczne i wystające. Nadmierne wcięcie i podkasanie. Wyraźny brak masy mięśniowej. Zupełny brak tkanki tłuszczowej.
_____________________________________________________________________________
	2. Chudy Kręgosłup, wierzchołki żeber i kości miednicy widoczne. Wcięcie wyraźnie widoczne. Nikła tkanka tłuszczowa na klatce piersiowej.
_____________________________________________________________________________
	3. Idealny Kręgosłup i żebra niewidoczne, ale łatwo wyczuwalne dotykiem. Wcięcie zaznaczone. Cienka warstwa tkanki tłuszczowej wyczuwalna na klatce piersiowej
_____________________________________________________________________________
	4. Nadwaga Kręgosłup i żebra niewidoczne, z trudem wyczuwalne dotykiem. Brak wcięcia i podkasania. Wyczuwalna tkanka tłuszczowa wzdłuż kręgosłupa i nad ogonem.
_____________________________________________________________________________
	5. Chorobliwa otyłość Gruba warstwa tkanki tłuszczowej wzdłuż kręgosłupa, nad ogonem i na przedpiersiu. Nisko opuszczony brzuch. Całkowity brak wcięcia i podkasania.

Mills Farm Light

do wyprodukowania 12 kg karmy żuzyto 10 kg świeżego mięsa

więcej informacji na www.millsfarm.pl