Skóra i sierść są najlepszym barometrem zdrowia. Skóra powinna być lekko zaróżowiona i elastyczna, bez zaczerwienienia, ran i łupieżu. Jej podrażnienie, zmatowienie i wypadanie sierści są przeważnie pierwszym zwiastunem, że w organizmie psa dzieje się coś niedobrego. Może to być skutek obecności pasożytów lub niedożywienia wynikającego ze złej diety, ale równie dobrze wczesny objaw toczącego się procesu chorobowego.

Skóra jest największym narządem psiego organizmu, u szczenięcia wraz z okrywą włosową stanowi 24% masy ciała, u dorosłego psa około 12%. Funkcjonuje na zasadzie sprzężenia zwrotnego z różnymi narządami wewnętrznymi, w tym z centralnym układem nerwowym, do którego, za pośrednictwem receptorów czuciowych przekazuje bodźce dotykowe, bólowe i cieplne.

Z jednej strony jest najskuteczniejszą ochroną przed urazami i szkodliwym wpływem środowiska, zabezpiecza organizm psa przed niekorzystnym działaniem czynników zewnętrznych, zapobiega utracie wody i warunkuje prawidłowe funkcjonowanie organów wewnętrznych. Spełnia rolę bariery immunologicznej, chroni narządy wewnętrzne przed bakteriami chorobotwórczymi i wraz z sierścią pozwala utrzymać bilans cieplny organizmu. Każde jej uszkodzenie powoduje, że bakterie dostają się do wnętrza ciała a chora, poraniona skóra jest doskonałą pożywka dla ich rozwoju. Z drugiej strony prawidłowe działanie narządów wewnętrznych powoduje, że skóra jest zdrowa, elastyczna i może bez problemu spełniać wszystkie swoje zadania.

Skóra psa nie jest strukturą jednorodną. W zależności od miejsca, jakie pokrywa, poszczególne jej partie różnią się między sobą grubością, barwą, obecnością gruczołów, włosów i paznokci. Pomimo jej odmiennego wyglądu w różnych częściach ciała, co ma związek z odmienną funkcją, jaką w tych miejscach sprawuje, ma ona wszędzie taką samą budowę anatomiczną.

Skóra składa się z trzech warstw:

• naskórek – stanowi warstwę zewnętrzną składającą się z wielowarstwowych komórek nabłonkowych, zawierających keratynę. To dzięki keratynie ta warstwa mimo swojej niewielkiej grubości jest bardzo odporna a dzięki melanocytom posiada pigment, który chroni ją przed działaniem promieni UV. Naskórek ulega ciągłemu złuszczaniu. Jego komórki potrzebują trzech tygodni do osiągnięcia dojrzałości, a w ciągu następnego tygodnia ulegają całkowitemu złuszczeniu. Ta zrogowaciała warstwa naskórka chroni skórę przed wysychaniem. W okolicy otworów naturalnych naskórek przechodzi w wyściełającą je błonę śluzową.
• skóra właściwa – stanowi warstwę wewnętrzną, znajdującą się bezpośrednio pod naskórkiem i zbudowana jest z włókien kolagenowych i sprężystych. Jest ona silnie unaczyniona i unerwiona, znajdują się w niej również gruczoły potowe i łojowe. To z tej warstwy, ze znajdujących się tutaj mieszków włosowych, wyrastają włosy.
• warstwa podskórna składająca się w dużej mierze z tkanki tłuszczowej.

Jeśli chodzi o strukturę chemiczną skóry, jej podstawowym składnikiem jest oczywiście woda, oprócz niej lipidy, tłuszcze obojętne, kwasy tłuszczowe, cholesterol, kolagen i minerały.

U psów bardzo bogato owłosionych skóry nie widać, ale pełni te same funkcje. Również w tym przypadku trzeba o nią dbać, odpowiednio często szczotkować sierść, żeby zapobiegać powstaniu sfilcowań, które utrudniają wentylację skóry i mogą być przyczyną poważnych problemów. Pamiętajmy, że u zadbanego psa po rozchyleniu sierści w każdym miejscu powinna być widoczna zdrowa i elastyczna skóra, bez podrażnień i zaczerwienienia.