JOY pani Amelii Lęgowicz. Zdj.Tomasz Mońko

Frisbee to stosunkowo młoda dziedzina sportu, która jak wiele innych przywędrowała do nas ze Stanów Zjednoczonych. Pierwszy publiczny występ odbył się 25 lat temu, kiedy to podczas przerwy meczu piłkarskiego na boisko wbiegł młody człowiek z whippetem, który bezbłędnie łapał w powietrzu rzucane mu krążki. Wzbudził wielkie zainteresowanie a ten zupełnie nowy rodzaj sportu w niedługim czasie stał się bardzo popularny. W Polsce pojawił się dopiero w 2005 roku, ale szybko zdobywa coraz większą liczbę zwolenników.

Nazwa frisbee pochodzi od wyprodukowanego i opatentowanego przez firmę Wham-O latającego talerzyka. Jest to specjalny, miękki wykonany z plastiku krążek, który nie niszczy zębów. Zabawa polega na tym, że właściciel rzuca krążek, a pies musi go złapać w locie. Oboje tworzą drużynę, która może się bawić dla przyjemności, ale także może konkurować z innymi drużynami na różnego rodzaju zawodach. Element konkurencji zachęca do wprowadzania urozmaiconych technik rzucania i odbierania krążka, co powoduje, że w miare upływu czasu frisbee staje coraz bardziej widowiskow

Drużyny mogą brać udział w następujących konkurencjach:

• time-trial – polega na odebraniu przez psa w mozliwie najkrótszym czasie dwóch rzutów wykonanych z odległosci 20 metrów
• minidistance – rozgrywa się na boisku podzielonym na strefy, a ilość zdobytych punktów zależy od tego, w której strefie pies złapie lecący dysk. Im dłuższa jest trajektoria dysku, tym ocena jest wyższa. Punkty zdobyte w czasie kolejnych rzutów są sumowane i decydują o ostatecznej lokacie drużyny. Czas konkurencji jest ograniczony do 90 sekund i w tym czasie trzeba wykonać maksymalną ilość rzutów.
• longdistance – konkurencja, w której uczestniczą cztery drużyny polega na łapaniu dysku na długim dystansie. Chodzi o jak największą odległość, im dalej pies złapie rzucony dysk tym wyższa punktacja.
• freestyle – to najbardziej widowiskowa konkurencja frisbee, w której łączy się łapanie dysku z elementami choreografii. Pokaz odbywa się przy akompaniamencie muzyki a runda ograniczona jest do dwóch minut. Ocenie podlega pomysłowość, płynność i perfekcja wykonania, stopień trudności wykonywanych elementów i wrażenie ogólne. Punktowane są tylko te elementy, które rozpoczynają się dyskiem w locie i kończą się jego złapaniem. Psy, które w czasie łapania dysku odrywają wszystkie łapy od podłoża otrzymują dodatkowe punkty.

W czasie konkursu psy wykonują różne figury, zróżnicowane pod względem trudności:

• flip – obrót psa w powietrzu podczas chwytania krążka. Jest to bardzo trudna figura polegająca na wykonaniu obrotu o 180 bądź 360 stopni w powietrzu, w zależności od posiadanych przez psa umiejętności
• over – skok ponad ciałem przewodnika
• vault – skok, przy którym pies odbija się od ciała przewodnika (pleców, piersi, kolan) w celu zbliżenia się i uchwycenia krążka. Ten rodzaj skoków jest bardzo trudny w sytuacji kilku szybko po sobie następujących rzutów
• zick zak – pies chwyta i natychmiast puszcza złapany krążek, aby zdążyć złapać w biegu następne, kolejno wyrzucane krążki
• trick – dowolne figury, które mają na celu urozmaicić pokaz pomiędzy poszczególnymi rzutami

Frisbee jest bardzo wszechstronnie rozwijającym sportem, dającym duże pole do popisu. W przeciwieństwie do agility nie wymaga budowania toru przeszkód, wystarczy specjalny krążek. Rzucanie frisbee może być doskonałym sposobem na urozmaicenie spacerów, wtedy liczy się tylko radość wspólnej zabawy. Jeśli jednak pies wykazuje większą niż przeciętna sprawność i zainteresowanie łapaniem rzutków, być może warto zająć się tym sportem na serio.

Ćwiczenia zaczynamy od zainteresowania psa krążkiem. Toczymy go po ziemi, machamy nim tak by zainteresować psa, potem coraz wyżej, żeby musiał do niego doskoczyć. Następnie rzucamy go, na początku bardzo blisko, potem stopniowo coraz dalej. Zawsze jednak trzeba pamiętać, że krążka nie rzuca się w kierunku psa, niemal prosto do pyska, bo nie chodzi o to żeby je odbierał, ale żeby musiał za nimi biegać. Żeby mu ułatwić zadanie powinno się rzucać dysk w taki sposób, by leciał płasko i nisko. Zaczyna się od rzucania na niewielką odległość, w momencie, kiedy pies bez problemu dobiega i łapie krążki, odległość należy zwiększyć.

Dla bezpieczeństwa warto nauczyć psa lądowania po skoku na przednie łapy. Trzymając w ręce krążek zachęcamy go do wyskoku w górę a następnie obniżamy krążek, żeby pies starając się go schwycić musiał skoczyć w dół i przenieść ciężar ciała na przednie łapy.

Frisbee na poziomie sportowym to już wyższy stopień wtajemniczenia. Podobnie jak w zabawie, przewodnik rzuca krążek a pies ma go złapać. Musi się to jednak zamknąć w efektownym dwuminutowym pokazie, w którym trzeba pokazać wyćwiczone do perfekcji rozmaite techniki rzutów.

Pokaz ocenia się w dwóch systemach:

• Ocenie podlega pomysłowość w doborze figur, płynność i perfekcyjność występu, stopień trudności rzutów i tricków, stosunek rzutów złapanych do niezłapanych oraz wrażenie ogólne.
• Ocena łączna konkurencji foss and fetach i mini dystans. Przewodnik, w ciągu jednej minuty, rzuca maksymalna ilość krążków a pies usiłuje je złapać. Liczy się ilość złapanych krążków oraz odległość dzieląca miejsce jego złapania od przewodnika. Ilość zdobytych punktów określa miejsce w konkurencji.

Podobnie jak w agility, również we frisee liczy się perfekcyjne zgranie psa z przewodnikiem, który powinien wybrać zestaw rzutów odpowiednio do możliwości fizycznych i zdrowotnych psa.