Zwierzęta przeważnie boją się ognia i trzymają się od niego z daleka, niestety większość oparzeń spowodowana jest niedbalstwem lub brakiem wyobraźni ich właścicieli. Zdarzają się oparzenia termiczne, bo ktoś biegł z garnkiem wrzątku i wylał go na psa, a także oparzenia chemiczne, bo plastikowa butelka z kwasem stała na podłodze i pies przegryzł ją w czasie zabawy. Przyczyną poparzeń mogą być także kable elektryczne, leżące na podłodze w zasięgu bardzo ciekawego, poznajacego otoczenie szczeniaka.

W zależności od głębokości, oparzenia można podzielić na:

• Oparzenia I stopnia   – widoczne zaczerwienienie skóry, czasem opuchlizna
• Oparzenia II stopnia – uszkodzeniu ulegają głębsze tkanki, występuje rumień skóry, ale sierść pozostaje nietknięta. Oparzenia drugiego stopnia mogą być jednak niebezpieczne, jeśli obejmują dużą powierzchnię, ponieważ może dojść do groźnej dla życia niewydolności krążenia.
• Oparzenia III stopnia  – uszkodzone są głębokie tkanki skóry oraz mięśnie znajdujące się bezpośrednio pod skórą.
• Oparzenia IV stopnia  – uszkodzone zostają głębokie warstwy skóry, mięśnie, ścięgna i kości.

Im głębsze i bardziej rozległe oparzenie, tym leczenie jest trudniejsze. W skrajnych przypadkach może wystąpić szok i śmierć zwierzęcia. Bardzo ważne jest jak najszybsze udzielenie psu pierwszej pomocy i schłodzenie poparzonych miejsc, bo to blokuje niekorzystne działanie czynnika termicznego.

W przypadku niewielkiego poparzenia spłukujemy oparzone miejsce dużą ilością zimnej wody, żeby złagodzić ból. Następnie odkażamy je delikatnym preparatem dezynfekującym (nie spirytusem!) i zakładamy jałowy opatrunek, który powinien być codziennie zmieniany.

Jeśli pies został oblany kwasem, poparzone miejsce dla zobojetnienia polewamy roztworem sody oczyszczonej w proporcji 1 łyżeczka sody na szklankę wody. Przy oparzeniu sodą żrącą stosujemy wodę zakwaszoną odrobiną octu. Dalej postępujemy identycznie jak przy poparzeniu gorącą wodą.

Niewielkie oparzenia są czasem trudne do zlokalizowania, jeśli są zakryte przez gęstą sierść. Ponieważ dotknięte są powierzchowne warstwy skóry, w których znajdują się zakończenia nerwowe, te oparzenia są bardzo bolesne, choć mniej niebezpieczne niż głębokie. Charakteryzują się tym, że sierść jest spalona, ale trzyma się mocno a skóra zaczerwieniona.

Jeśli pies uległ rozległemu poparzeniu wrzątkiem, najlepiej dla uśmierzenia bólu polewać ranę przez kilka minut zimną wodą a potem narzucić na poparzone miejsce delikatną, również zmoczoną zimną wodą tkaninę, która nie wklei się w ranę i zawieźć go jak najprędzej do lekarza.

Przy oparzeniu chemicznym konieczne jest bardzo dokładne wypłukanie rany dużą ilością zimnej wody. Następnie dla zneutralizowania, przy środkach o odczynie zasadowym, ranę należy spłukać wodą z dodatkiem octu, a w przypadku oblania psa kwasem – roztworem sody oczyszczonej. Trzeba bardzo uważać, żeby pies nie wylizywał się, bo może się zatruć chemikaliami, które są na jego skórze. Nigdy nie wolno smarować poparzonego miejsca tłuszczem, podobnie jak do opatrywania ran nie powinno się używać waty. Wbrew pozorom głębokie, bardzo rozległe poparzenia są mniej bolesne, bo wszystkie zakończenia nerwowe zostały zniszczone. Łatwiej je także oczyścić, bo sierść bez trudu oddziela się od ciała.

Pamiętajmy, że przy każdym poważnym poparzeniu niezbędna jest pomoc lekarska. Pies niezwłocznie powinien dostać silne środki przeciwbólowe i uspokajające, natomiast sama rana musi być bardzo dokładnie oczyszczona i opatrzona. Warto zabrać opakowanie środka, który spowodował oparzenie, bo to ułatwi dobranie odpowiedniego leku.

W aptekach można kupić znakomity, specjalny opatrunek hydrokoloidowy Granuflex, który bardzo przyspiesza gojenie. Ma on jeszcze jedną wielką zaletę – nie wkleja się w ranę, zdejmuje się bez problemu i można go bez sprawiania psu bólu w każdej chwili wymienić. Niestety nie jest tani, ale zmienia się go co kilka dni. W trakcie leczenia poparzeń niezbędne jest rygorystyczne przestrzeganie higieny, martwicze tkanki są bardzo podatne na infekcję, która w takim stanie może być dla psa zabójcza. W każdym przypadku zabliźniające się rany powodują silne swędzenie, pies bez przerwy usiłuje się drapać i wygryzać i tylko nałożenie kołnierza hiszpańskiego, jeśli oczywiście nie ma poparzeń na szyi, może mu to uniemożliwić.

TAK !

Każde oparzenie należy spłukać zimną wodą wylewaną z wiaderka, lub z wyciskanej nad raną czystej, dużej gąbki. Mycie silnym strumieniem z prysznica może być bolesne.

Przy oparzeniach chemicznych, po spłukaniu wodą należy zastosować odpowiedni środek zobojętniający:

• w przypadku herbicydu – duże ilości wody
• w przypadku poparzenia środkiem zasadowym lub zawierającym sodę – wodę z dodatkiem octu,
• w przypadku poparzenia kwasem – wodny roztwór sody oczyszczonej

W przyszłości należy schować wszystkie niebezpieczne chemikalia i zadbać o to by pies nie biegał w ogrodzie przy ognisku i nie kręcił się po kuchni w czasie przyrządzania posiłków.

NIE !

• Nie wolno smarować oparzonych miejsc masłem lub jakimkolwiek innym tłuszczem
• Nie wolno stosować leków i maści leczniczych bez konsultacji z lekarzem weterynarii