Włosogłówka należy do grupy nicieni i pasożytuje w jelicie grubym. Ma od 2 do 4 cm długości. Przyczepia się do śluzówki jelita swojego żywiciela i odżywia się jego krwią. Ma bardzo charakterystyczną budowę ciała: z przodu jest cieńsza, z tyłu około 4-5 razy grubsza. Włosogłówki rodzaju męskiego z tylnej strony mają charakterystyczny węzeł zakończony około 10 mm nitkowatym wyrostkiem. Pasożyt wcina się w ściankę jelita grubego powodując anemię, biegunki, często z domieszką krwi, spadek masy ciała oraz krwotoczne stany zapalne, które sprawiają zwięrzeciu dotkliwy ból.
W Polsce włosogłówka nie występuje zbyt często, pojawia się przede wszystkim w dużych skupiskach psów, choć ostatnio spotyka się ją coraz częściej u psów żyjących w domach. Zarażenie następuje na skutek kontaktu z odchodami chorych psów. Jaja pasożyta wydostają się wraz z kałem na zewnątrz i jeśli napotkają na sprzyjające warunki: odpowiednią temperaturę, dużą wilgotność i natlenienie, już w ciagu miesiąca są zdolne do zarażania. Połknięte przez psa dostają się do jego przewodu pokarmowego, uwalniają larwy, które pozostają tu aż do przejścia w postać dorosłą i dopiero wtedy przenoszą się do jelita grubego.
Włosogłówkę leczy się bardzo trudno, bo podobnie jak tegoryjec szybko uodparnia się na leki, co jest przyczyną częstych nawrotów. Jest również oporna na powszechnie stosowane środki odrobaczające. Leczenie wymaga dłuższego stosowania leków przeciwpasożytniczych i regularnych badań kału. Z reguły konieczne jest trzykrotne podanie leku w miesięcznych odstępach. Problemem jest wielka żywotność jaj, które zachowuja zdolność do zarażania nawet przez kilka lat. Jeśli więc raz doszło do infekcji nie ma praktycznie szans, żeby biegającego po tym samym terenie psa uchronić przed ponownym zarażeniem
