Wydawało by się, że pies nie ma się czym stresować, że jego odczucia są w zasadzie niezbyt skomplikowane i jeśli ma dom i pełną miskę powinien być szczęśliwy i zadowolony z życia.
Okazuje się, że to nie wszystko, co psu jest potrzebne do szczęścia, bo najczęstszym powodem stresu jest nuda. Jeśli pies nie ma zajęcia, szkolenia, zabaw z dziećmi lub chociażby długich spacerów może nawet wpaść w depresję. Załamanie może nastąpić również w przypadku tęsknoty, utraty swojego pana, przeprowadzki a także pojawienie się nowego członka rodziny, co spowodowało, że pies, który był blisko swojej rodziny zaczął być nagle zamykany w osobnym pokoju. W tej sytuacji traci sens życia, którym dla niego była bliskość właścicieli.
Objawy stresu w zależności od charakteru psa mogą być bardzo różne: apatia, chowanie się po kątach, przyspieszony oddech, pocenie się łap, ich nieustanne wylizywanie nierzadko prowadzące do samookaleczenia, nadpobudliwość, biegunki, wymioty, wzmożone pragnienie, bulimia a także działania obsesyjne polegające na wykonywaniu w nieskończoność tej samej czynności.
Najczęstsze przyczyny stresu:
- Strach przed samotnością pojawiający się wtedy, kiedy otoczony do tej pory wszystkimi domownikami pies nagle zostaje sam, bo właściciele poszli do pracy a ich dzieci do szkoły. Szaleje z rozpaczy, bo zupełnie nie jest na taka zmianę przygotowany i nie potrafi się w nowej sytuacji odnaleźć, bo dla niego do tej pory całym światem i jedynym punktem odniesienia byli jego właściciele. Tak się dzieje, kiedy bierze się psa do domu na początku wakacji, cały czas przechodzi z rąk do rąk, nie pozostawia się go ani na chwilę samego a potem nagle zostawia się go samego w domu. Pies rozpacza, bo nie ma poczucia czasu i nie dociera do niego, że właściciele wrócą, wie tylko, że ich stracił.
- Syndrom nieprzystosowania, który pojawia się najczęściej u psów wychowanych na wsi, wśród zwierząt, w bliskim kontakcie z wolnością i naturą. Nagła zmiana otoczenia I zbyt gwałtowny natłok nowych wrażeń, tłum ludzi, miejski gwar, winda – wszystko to powoduje, że pies traci oparcie i jest dosłownie sparaliżowany ze strachu.
- Zmiana w składzie rodziny: utrata osoby dla psa najważniejszej, lub pojawienie się dziecka, które zajęło jego miejsce. Pies nie został przygotowany na taką zmianę i nagle zostaje odtrącany a nawet zamykany w innym pokoju. Jest to bardzo częsty problem i na taką zmianę trzeba psa zawczasu przygotować.
- Różnego rodzaju fobie i lęki, jak chociażby paniczny lęk przed burzą lub sylwestrowym powitaniem nowego roku. Człowiekowi czasem trudno przewidzieć, że pies może się bać całkiem niegroźnego przedmiotu, ale jeśli się taki lęk pojawia nie wolno go zlekceważyć, ani tym bardziej zmuszać psa żeby zbliżył się do przedmiotu, który wywołuje w nim lęk. Trzeba bardzo powoli, delikatnie go z nim oswoić.
Jeśli zauważymy zmiany w zachowaniu psa i podejrzewamy, że mogą to być objawy stresu w pierwszym rzędzie należy odwiedzić lekarza weterynarii i upewnić się, czy pies nie jest chory, bo to może usprawiedliwić zmianę w jego zachowaniu. Brak przyczyn natury zdrowotnej nie pozostawia wątpliwości: pies jest w ciężkim stresie i potrzebuje natychmiastowej pomocy. Podstawą jest znalezienie przyczyny stresu, co po zrobieniu rachunku sumienia nie powinno właścicielom sprawić trudności. Jest rzeczą oczywistą, że są sytuacje, np. pojawienie się dziecka, które powodują, że pies schodzi na plan dalszy. Trzeba go jednak do tego przygotować i pomóc mu przez to przebrnąć. Gdyby właściciele pomyśleli o tym wcześniej pojawienie się dziecka nie musiałoby psa pozbawić ich serdeczności, ale mogłoby mu dać jeszcze jedną osobę do zabawy, kochania i pilnowania. Skoro tak się nie stało najlepiej zasięgnąć porady dobrego psiego psychologa, bo bez pomocy pies sam z tego nie wyjdzie.
