Znajomość komendy “waruj” potrzebna jest w sytuacji, kiedy chcemy psa uspokoić i skłonić do pozostania we wskazanym miejscu. W tym przypadku nie chodzi o nakłonienie go do natychmiastowego zaprzestania określonego działania, na przykład wtedy, gdy przy powitaniu skacze na gości, bo wówczas bardziej odpowiednie będzie krótkie, stanowcze „Fe!” albo komenda “siad!”. Umiejętność warowania bardzo przydaje się wtedy, kiedy chcemy oddalić się pozostawiając psa w określonym miejscu i po chwili do niego wrócić. Podobnie jak przy nauce siadania zaczynamy od od wyrobienia skojarzenia komendy z czynnością. Najlepiej w momencie, kiedy pies sam kładzie się w prawidłowej pozycji mówimy „waruj”, chwalimy go i nagradzamy.
Ucząc psa wykonywania komendy “waruj!” mamy dwie możliwości:
Metoda I
Dajemy komendę „siad”. Bierzemy smakołyk do ręki, zbliżamy go do psiego nosa a potem zniżamy go prostopadle aż do podłogi. Głowa psa obniży się w ślad za smakołykiem. Kiedy jego nos jest już przy ziemi odsuwamy rękę od jego ciała prowadząc ją po podłodze na tyle daleko, żeby sięgając po smakołyk musiał się wyciągnać i położyć. Ręka ze smakołykiem powinna wykonać ruch po linii L: od nosa prostopadle do podłogi a potem po podłodze, znacząc linię, na której powinien się położyć.
Metoda II
Tak jak poprzednio dajemy komendę „siad”. Stajemy przed psem, chwytamy jego przednie łapy tuż nad stópką, dajemy komendę „waruj” i bardzo delikatnie pociągamy je do przodu. Kiedy będzie już warował trzeba go pochwalić i jak przez chwilę w tej pozycji pozostanie, pochwalić i nagrodzić. Nie jest to ćwiczenie łatwe, bo psy niestety nie lubią warować i same, bez zachęty, rzadko się w tej pozycji kładą. Dlatego trzeba przystąpić do nauki dopiero wtedy, gdy pies będzie bez problemu chodził przy nodze i siadał. Przeskakiwanie etapów w szkoleniu jest dużym błędem, do następnego ćwiczenia przystępujemy dopiero wtedy, kiedy poprzednie jest całkowicie opanowane. Zawsze zaczynamy od najłatwiejszych i przechodzimy do coraz to trudniejszych.
