Jeśli adopcję poprzedziliśmy kilkoma wspólnymi spacerami, pies łatwiej i ufniej wejdzie w nowe otoczenie. W przypadku przejazdu samochodem może się okazać, że doskonale się w nim czuje i jest do niego przyzwyczajony, ale także, że się boi, bo nigdy dotąd nim nie jechał. Na wszelki wypadek na siedzenie trzeba położyć koc, żeby go nie pobrudził a kierowca powinien jechać spokojnie, bez nagłych hamowania i przyspieszania oraz ostrych rajdowych skrętów, żeby psa dodatkowo nie stresować.
Pies jest przerażony
Przed wejściem do domu trzeba koniecznie pospacerować z nim tak długo, aż załatwi wszystkie potrzeby fizjologiczne, nie byłoby dobrze, gdyby pojawienie się w nowym domu rozpoczął od wielkiej mokrej plamy na dywanie. Ten moment powinien być bardzo dokładnie przygotowany, bo to od niego w dużej mierze zależy, jak się ułożą jego relacje z opiekunami. Bardzo często cała rodzina z głośnymi okrzykami wybiega na jego spotkanie, wszystkie ręce wyciągają się do głaskania, a dzieci rzucają się żeby go objąć i przytulić. Jest to najgorsza rzecz, jaką można zrobić, bo pies zamiast się poczuć bezpiecznie, jest skrajnie przerażony i może nawet reagować w trudny do przewidzenia sposób. Dzieci muszą być uprzedzone, że pies może się ich bać i jednocześnie pouczone, żeby powinny zachować się spokojnie, powściągliwie i dać mu czas na zapoznanie się i oswojenie z nowym otoczeniem.
Najlepiej, żeby wszyscy domownicy zachowali dystans, a jedna osoba, najlepiej ta, która najwięcej będzie się nim zajmowała, trzymając psa na smyczy oprowadziła go po mieszkaniu, pozwoliła mu wszystko obejrzeć i obwąchać. Nie wolno go ponaglać, trzeba dać mu na to tyle czasu, ile potrzebuje. Pokazujemy mu jego legowisko, miskę z jedzeniem i pozwalamy obwąchać wszystkich domowników. Dopiero teraz można psa pogłaskać, ale wszystko powinno odbywać się bardzo delikatnie, bez przekrzykiwania się i gwałtownych gestów, bo i bez tego pies jest skrajnie zestresowany. Przez pierwszych kilka dni nie zapraszajmy znajomych, żeby w pierwszym rzędzie poznał domowników i oswoił się z nowym otoczeniem. Cały czas obserwujmy jego zachowanie żeby dowiedzieć się o nim jak najwięcej: co umie, a czego trzeba go będzie nauczyć, czego się boi, a co sprawia mu największą radość.
Na początku wskazana jest duża powściągliwość, bo pewnych zachowań pies może się przestraszyć. Nie bierzmy go na siłę na kolana i nie przytulajmy, podchodźmy do niego powoli, zawsze od przodu, żeby nie czuł się zagrożony, wystrzegajmy się gwałtownych gestów, zanim nie będziemy mieć pewności jak na nie zareaguje.
Każdy pies lubi pieszczoty, ale jeśli ich dotąd nie poznał, żywiołową próbę przytulenia może odebrać jako atak. Trzeba dać mu czas, żeby nabrał zaufania i przekonania, że ze strony nowych opiekunów nic mu nie grozi, wówczas sam się do nas zbliży, ale to on powinien pokazać, że jest gotowy na następny etap zażyłości. Okres adaptacji może potrwać czasem kilka dni a czasem nawet kilka tygodni. Im więcej przeszedł, tym dłużej trzeba odzyskiwać jego zaufanie. Nie musztrujmy go, ale też nie stwarzajmy wrażenia, że to on jest najważniejszy, pozwólmy mu zabiegać o nasze względy, wtedy nie będzie wątpliwości, kto jest w tym stadzie przywódcą i psu nie przyjdzie ochota, żeby próbować stawiać na swoim. Bardzo ważne jest pokazanie mu od początku jakie w tym domu panują zwyczaje, co mu wolno, a co jest zabronione. Pies łatwiej przystosuje się do domowych zwyczajów, jeśli będzie miał konsekwentnego, ale spokojnego i przyjaznego opiekuna, który mu wyraźnie pokaże czego od niego oczekuje. Każde poprawne zachowanie nagradzamy gestem i smakołykiem.
Stosujmy tylko pozytywne metody nauki. Nie próbujmy mu niczego zabierać, zwłaszcza miski z jedzeniem, bo jeśli poznał głód, będzie jej bronić. Musi uwierzyć, że miska jest jego i nikt mu jej nie zabierze. Jeśli nie chce oddać patyka, nie wyrywajmy go tylko rzućmy mu drugi, a jeśli warczy i nie dopuszcza nas do swojego legowiska, nie wyciągajmy go z niego na siłę, tylko zainteresujmy go czymś i zawołajmy do siebie a kiedy przyjdzie, nagrodźmy smakołykiem. Po pewnym czasie nabierze zaufania, poczuje się pewnie i przestanie pilnować. Na wszelki wypadek w pierwszych dniach zostawmy mu na szyi obrożę, żeby w razie potrzeby można go było za nią przytrzymać. Na spacerze nie spuszczajmy go ze smyczy dopóki nie będziemy całkowicie pewni jego reakcji. Bezpieczniej jest powoli wydłużyć smycz i sprawdzać, czy za każdym razem natychmiast na zawołanie wraca. Wiele psów znalazło się pod kołami samochodu tylko dlatego, że jego opiekun za wcześnie uwierzył, że już w pełni nad swoim podopiecznym panuje. I jeszcze jedna ważna rzecz: przed przybyciem psa rodzina musi ustalić, jak go uczyć i na ile można mu pozwalać. Chodzi o jednomyślność i przestrzeganie ustalonych zasad: jeśli psu nie wolno wchodzić do łóżka, nikt nie może mu na to pozwalać, bo szybko zorientuje się, kogo należy słuchać, a czyje polecenia może lekceważyć. Świat się od tego nie zawali, ale trudniej go będzie czegokolwiek nauczyć.
