W sytuacji, gdy nie zależy nam na wystawach i hodowli łatwo o pokusę kupienia psa bez rodowodu, bo skoro i tak nie chcemy go wystawiać, to po co przepłacać. Oczywiście zdarzają się doskonale odchowane szczenięta, które nie posiadają rodowodu, ale takie przypadki to jednak rzadkość. Kupując takiego psa trzeba bardzo uważać, żeby nie trafić na fabrykę psów, bo to najczęściej wiąże się z dużymi problemami zdrowotnymi lub wychowawczymi.
Określenie „rasowy nierodowodowy” jest pojęciem czysto marketingowym, wprowadzającym nabywcę w błąd, bo pies, który nie posiada rodowodu nie jest w świetle prawa psem rasowym, choćby nawet oboje jego rodzice rodowód posiadali. Nie ma innego niż rodowód dokumentu, który by potwierdzał rasowość psa. Sprawa jest prosta: albo pies ma rodowód i wówczas jest rasowy, albo nie ma rodowodu i nie jest psem rasowym.
Niektórzy decydują się na zakup szczeniaka bez rodowodu, bo sądzą, że posiadanie psa rodowodowego wiąże się z koniecznością jego wystawiania, że trzeba należeć do Związku Kynologicznego i opłacać składki. Otóż rodowód daje prawo do korzystania ze wszystkich uprawnień posiadacza psa rasowego, ale do niczego nie zobowiązuje. Decyzja należy wyłącznie do właściciela. Nie trzeba psa wystawiać, nie trzeba go rozmnażać i nie trzeba należeć do Związku. Za to tylko rodowód daje gwarancję, że kupujemy psa rasowego z udokumentowanym od pokoleń pochodzeniem a nie psa, który jak dorośnie będzie zaledwie przypominał rodowodowego psa tej samej rasy.
Kupno psa bez rodowodu wiąże się z dużym ryzykiem:
• Rodzice nie są znani i nawet, jeśli widzimy matkę, która odpowiada wzorcowi rasy, nie mamy żadnej pewności jak wygląda ojciec szczeniąt a także jego dziadkowie. Bardzo często się niestety okazuje, że jak pies dorośnie, ani wyglądem ani charakterem nie przypomina rasy, której przedstawiciela zamierzaliśmy kupić.
• Pies rasowy, zanim otrzyma rodowód i zostanie dopuszczony do hodowli, musi spełnić szereg wymogów: zaliczyć przegląd hodowlany, testy psychiczne, uzyskać odpowiednie oceny wystawowe oraz przejść przewidziane dla niektórych ras badania lekarskie wykluczające groźne choroby dziedziczne. Jeśli jakiś pies zostanie zdyskwalifikowany na którymś z tych etapów, bo nie spełnia wymogów regulaminu hodowlanego, nic nie stoi na przeszkodzie, aby trafił do nielegalnej hodowli. Tu nie ma dokumentów, gwarancji, musimy wierzyć w to, co mówi hodowca, a trzeba być bardzo naiwnym, żeby mu wierzyć.
• W dzikich hodowlach suki ze szczeniętami są często trzymane w fatalnych warunkach: niedokarmione, nierzadko chore, źle traktowane, zastraszone, wydają na świat dwa mioty w roku i odchowują je wyłącznie na własnym mleku. W efekcie szczenięta są słabe, podatne na choroby, brudne, nieszczepione i zarobaczone.
Nie kupujmy szczeniąt w takich hodowlach, bo to umacnia i jeszcze bardziej rozkręca ten haniebny i niehumanitarny proceder. Tylko brak zainteresowania ze strony nabywców jest w stanie położyć mu kres.
Psy hodowane w takich warunkach widziałam kiedyś w mieszkaniu na wysokim piętrze w centrum Warszawy, choć to akurat nie miało znaczenia, bo przecież one nigdy nie wychodziły na spacer. Tu nie jest problemem brak rodowodu, bo przecież jest dużo uroczych kundelków, które go nie mają. Problemem są hodowle, które produkują psy niby rasowe a w rzeczywistości bez żadnej gwarancji, najczęściej niedożywione, obciążone chorobami dziedzicznymi, z okaleczoną psychiką. Strzeżmy się takich hodowców !
