Pochodzenie

Perro de aqua Espanol, czyli hiszpański pies wodny, występuje głównie w Andaluzji i jest z pewnością rasą bardzo starą. Na temat jej pochodzenia jest kilka teorii, jedna z nich mówi, że psy te pochodzą z Persji a do basenu Morza Śródziemnego przywieźli je około VI wieku Fenicjanie. Ponieważ w tym czasie Hiszpania była centrum hodowli owiec, stały się psami pasterskimi. Inna teoria powstanie rasy wiąże z Maurami, którzy mieli je przywieźć z Afryki. Jeszcze inni uważają, że jest to stara rasa andaluzyjska, która z czasem rozpowszechniła się w całej Hiszpanii.

Pierwsze wzmianki o hiszpańskich psach wodnych pochodzą z XII wieku. Nie ma w nich niestety żadnych zapisków, które by mogły którąś z tych wersji uprawdopodobnić. Ze źródeł pochodzących z XV wieku wynika, że psy te już wtedy znane były w całej Europie. Dopiero jednak w XX wieku, a dokładnie w połowie lat siedemdziesiątych, miłośnicy rasy: Antonio Garcia Perez i Santiago Montesinos podjęli starania o uznanie hiszpańskiego psa wodnego przez Międzynarodową Federację Kynologiczną, które w 1989 roku zostały uwieńczone sukcesem. Ze względu na swoje zalety, psy te powoli zaczynają się także pojawiać w innych krajach Europy. Zyskały sporą popularność w krajach skandynawskich, a w 2004 roku pierwsza suczka tej rasy została sprowadzona także do Polski.

Wygląd
Hiszpański pies wodny jest średniej wielkości, bardzo podobny do barbeta, z którym łączą go wspólni przodkowie. Jest psem mocno zbudowanym, o prostym, silnym grzbiecie, słabo zaznaczonym kłębie i lekko opadającym zadzie. Ogon może być kopiowany, choć często z natury bywa szczątkowy. Głowa elegancka, osadzona na dość krótkiej szyi. Oczy lekko skośne w orzechowym lub kasztanowym kolorze, uszy trójkątne, opadające.

Wielkość w kłębie: psy 44 – 50 cm, suki 40 – 46 cm.
Masa ciała: psy 18 – 22 kg, suki 14 – 18 kg.

Charakter, usposobienie
Hiszpański pies wodny ma bardzo miłe usposobienie. Ma wyjątkowo szerokie umiejętności i zainteresowania. Jest psem pasterskim, który uwielbia wodę i aportuje z niej dosłownie wszystko, potrafi nawet zanurkować i przynieść swojemu panu rybę. Jest ponadto doskonałym psem myśliwskim i stróżującym. W Hiszpanii szkoli się je do wykrywania materiałów wybuchowych i narkotyków, pracują także jako psy ratownicze. Jak widać są niezwykle wszechstronne. Są to przede wszystkim psy pracujące, ale równie dobrze sprawdzają się jako psy rodzinne i do towarzystwa. Są inteligentne, łatwe do szkolenia, wymagają jednak wczesnej socjalizacji i zaznajomienia z różnymi miejscami, ponieważ na nieznane zjawiska potrafią reagować lękiem.

Szata
Zgodnie ze swoją nazwą hiszpański pies wodny ma wodoodporną, bardzo obfitą, mocno skręconą sierść, porastającą jednakowo całe ciało.

Umaszczenie
jednobarwne: białe, czarne lub brązowe
dwubarwne: biało-czarne i biało-brązowe
Sierść wymaga odpowiedniego wyskubywania i formowania, bo u dorosłego psa ma tendencję do zwijania się w niesfilcowane sznurki. Jeśli pies nie będzie wystawiany, jego sierść dla wygody można po prostu skrócić.

Więcej na temat pielęgnacji hiszpańskiego psa wodnego i przygotowania go do wystaw – kliknij tutaj

Zdrowie
Hiszpańskie psy wodne są bardzo odporne na złe warunki atmosferyczne. Z chorób dziedzicznych spotyka się u nich czasem dysplazję stawów biodrowych, postępujący zanik siatkówki i niedoczynność tarczycy.

Do kogo pasuje ten pies ?
Hiszpański pies wodny jest doskonałym psem dla całej rodziny, jakkolwiek spośród domowników wybiera sobie przeważnie jedną osobę, która jest jego panem. Jest zrównoważony i bardzo delikatny co powoduje, że bez obawy może mieszkać w domu gdzie są małe dzieci. Jako urodzony aporter potrafi w nieskończoność przynosić rzucane przez nie piłeczki i patyki. Żyje w przyjaźni z innymi zwierzętami domowymi. Wobec obcych jest nieufny, dlatego też doskonale sprawdza się w roli stróża. Jak każdy pies pasterski potrzebuje bardzo dużo ruchu.

Zalety i wady
+ bardzo miły pies rodzinny
+ przyjacielski wobec ludzi i zwierząt
+ nadaje się do każdych warunków mieszkaniowych
+ inteligentny, szybko się uczy
+ nadaje się do psich sportów
+ nie linieje – potrzebuje dużo ruchu
– wymaga systematycznej pielęgnacji

Wzorzec rasy FCI
PERRO DE AQUA ESPANOL
(Spanish Water Dog, Hiszpański pies wodny)
Pochodzenie: Hiszpania
Data publikacji obowiązującego standardu: 03.09.1999
Użytkowanie: Używany jako pies pasterski, myśliwski oraz towarzysz rybaków.
Klasyfikacja FCI:
Grupa 8 – Aportery, płochacze i psy dowodne.
Sekcja 3 – Psy dowodne.
Nie podlega próbom pracy

KRÓTKI ZARYS HISTORYCZNY:
Obecność tego psa na Półwyspie Pirenejskim jest bardzo długa. Ma on to samo pochodzenie co barbet. Najliczniejsza jego populacja jest w Andaluzji, gdzie jest używany jako pies pasterski, zwany tam od wieków „psem tureckim”. Jego cechy fizyczne, szczególnie gatunek sierści są odpowiednie do warunków klimatycznych: suszy i wilgoci rejonów bagnistych co kwalifikuje go jako psa przydatnego dla pasterza, myśliwego (ptactwo wodne) i rybaka.

WYGLĄD OGÓLNY:
Typowy pies „wiejski”, proporcjonalny, średniej wielkości, dolichocefaliczny (długogłowy), raczej o wydłużonej, harmonijnej sylwetce i przyjaznym wyglądzie. Mocnej budowy, o dobrze rozwiniętym umięśnieniu, co jest wynikiem systematycznej pracy. Sylwetka jest prostolinijna. Wzrok, słuch i węch bardzo dobrze rozwinięte.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia : wzrost (wysokość w kłębie) = 9 : 8
Głębokość klatki piersiowej : wzrost (wysokość w kłębie) = 4 : 8
Długość kufy : długość czaszki = 2 : 3

ZACHOWANIE – CHARAKTER:
Oddany, posłuszny, wesoły, pracowity, czujny i zrównoważony. Dzięki swej pojętności i zdolnościom może przystosować się do każdej sytuacji i warunków.

GŁOWA:
Mocna, elegancko noszona.
Mózgoczaszka: Płaska, guz potyliczny tylko słabo zaznaczony. Osie mózgoczaszki i kufy są względem siebie równoległe.
Stop: Przełom czołowo-nosowy delikatny, tylko słabo zaznaczony.
Trzewioczaszka: Linie kufy proste.
Nos: Nozdrza dobrze rozwinięte, w kolorze tym samym lub nieco ciemniejszym od najciemniejszego odcienia umaszczenia.
Wargi: dobrze przylegające, kąciki warg dobrze zaznaczone.
Szczęki Uzębienie: dobrze rozwinięte, białe, o mocnych kłach.
Oczy: lekko skośnie ustawione, wyraziste. W kolorze od orzechowego do kasztanowego, powinny harmonizować z umaszczeniem psa. Spojówki nie są widoczne.
Uszy: Średnio wysoko osadzone, trójkątne i opadające.

SZYJA:
Krótka, muskularna, bez podgardla, dobrze osadzona w łopatkach.

TUŁÓW:
mocny.
Linia górna: Prosta.
Kłąb: słabo zaznaczony.
Grzbiet: prosty i mocny.
Zad: Lekko opadający.
Klatka piersiowa: Szeroka i głęboka, żebra wyraźnie wysklepione. Średnica klatki piersiowej wskazuje na dużą pojemność oddechową.
Linia dolna: Brzuch nieznacznie podciągnięty.

OGON:
Osadzony na średniej wysokości. Jeśli kopiowany, to między 2 a 4 kręgiem ogonowym. Niektóre osobniki rodzą się ze skróconym ogonem (brachyouria).

KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: Mocne i proste.
Łopatki: Dobrze umięśnione i skośnie ustawione.
Ramiona: Silne.
Łokcie: Przylegające do ciała, równolegle ustawione.
Przedramiona: Proste i mocne.
Nadgarstki i śródręcza: Proste i dość krótkie.
Łapy: zaokrąglone, o zwartych palcach, pazury różnej barwy, mocne opuszki.
Kończyny tylnie: Doskonale proste, umiarkowanie kątowane, dobrze umięśnione, aby zapewnić łatwe i eleganckie ruchy.
Uda: Długie i muskularne.
Podudzia: Dobrze rozwinięte.
Stawy skokowe: Nisko osadzone.
Śródstopia: Krótkie, suche, pionowo ustawione względem podłoża.
Łapy: Takie jak kończyn przednich.

CHODY:
Preferowany kłus.

SKÓRA:
Miękka i delikatna, dobrze przylegająca do ciała. Może być pigmentowana od brązu do czerni lub pozostawać bez pigmentu, w zależności od umaszczenia psa. Dotyczy to także śluzówek.

OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: Zawsze lokowaty i wełnisty; lokowaty, gdy jest krótki; może tworzyć sznury, gdy jest długi. Osobniki strzyżone są dopuszczane, strzyżenie zawsze pełne i równomierne, konieczne dla estetycznego wyglądu psa. Zalecana maksymalna długość włosów dla egzemplarzy wystawowych wynosi 12 cm (po rozprostowaniu– 15 cm), minimalna 3 cm, aby sędzia mógł ocenić jakość skrętu. Szczenięta rodzą się zawsze z włosem skręconym.
Umaszczenie: Jednobarwne: białe, czarne, kasztanowe w różnych odcieniach.
Dwukolorowe: biało-czarne, biało-brązowe (kasztanowe) w różnych odcieniach.
Osobniki trójkolorowe, czarne podpalane jak również brązowe (orzechowe) podpalane nie są dopuszczalne.

WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie: psy: 44 – 50 cm,
suki: 40 – 46 cm.
Dopuszczalne jest maksymalne odchylenie 2 cm (w obu płciach) przy zachowaniu ogólnych proporcji.
Waga: psy: 18 – 22 kg,
suki: 14 – 18 kg.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady, obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia i wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa.

POWAŻNE WADY:
– linia grzbietu zapadnięta,
– wady kończyn,
– brzuch obwisły lub przesadnie podciągnięty.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
– przodozgryz lub tyłozgryz,
– obecność „wilczych pazurów”,
– włos gładki lub falisty,
– albinizm,
– szata nakrapiana lub cętkowana, maść czarna podpalana lub brązowa (orzechowa) podpalana,
– niezrównoważony charakter,
– wyraźna tchórzliwość lub agresja.
Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne lub psychiczne podlegają dyskwalifikacji.

Uwaga:
Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.

Źródło: www.klubspaniela.pl/psy-dowodne/hiszpanski-pies-dowodny/wzorce-12.html